Στίς 20 Απριλίου όλοι οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στά τείχη πού βλέπουν στήν Προποντίδα γεμάτοι περιέργεια. Πανιά φάνηκαν στόν ορίζοντα καί όλοι ανεθάρρησαν ότι έρχεται επιτέλους η βοήθεια από τόν πάπα. Τά πλοία ήταν μόλις τέσσερα, αλλά ίσως ήταν η εμπροσθοφυλακή ενός μεγάλου χριστιανικού στόλου πού πλησίαζε νά διώξει τούς βαρβάρους. Δυστυχώς όμως τα σκάφη αυτά ήταν εκείνα στα οποία ο Κωνσταντίνος είχε παραγγείλει προμήθειες για τους κατοίκους. Τά τρία ήταν Γενοβέζικα καί τό ένα καί μεγαλύτερο ήταν βασιλικό καί είχε καπετάνιο τόν περίφημο Φλαντανελά. Τά πλοία αρχικά είχαν καθηλωθεί στήν Χίο από βόρειους ανέμους, αλλά τώρα οι ισχυροί νοτιάδες τά έσπρωχναν πρός τόν Κεράτιο. Ο Μωάμεθ αμέσως διέταξε τόν Μπαλτόγλου νά πάρει όλη τή δύναμη από τό Διπλοκιόνιο (Mπεσικτάς) καί νά τά συλλάβει. Τά τέσσερα μεγάλα πλοία περικυκλώθηκαν από τά δεκάδες μικρότερα τουρκικά καί τό χειρότερο ήταν ότι ο άνεμος έπαψε νά φυσά. Ο καπουδάν πασσάς εμβόλισε τόν βυζαντινό δρόμωνα καί άρχισε μία σκληρή μάχη σώμα μέ σώμα. Οι ελπίδες των χριστιανών ήταν ελάχιστες αλλά υπό τό βλέμμα των χιλιάδων κατοίκων αγωνίζονταν μέ γενναιότητα. Τά χριστιανικά πλοία δέθηκαν μεταξύ τους καί έμοιαζαν σάν ένα οχυρό μέσα στήν θάλασσα, τό οποίο χιλιάδες τούρκοι προσπαθούσαν νά τό εκπορθήσουν. Ο κυβερνήτης Φλαντανελάς δέν έπαψε στιγμή νά εμψυχώνει τους άντρες του καί συνέχισε με ένα τεράστιο πέλεκυ να πολεμά μέ πείσμα. Αλλά καί κάποιος άλλος είχε αγωνία για τήν έκβαση της παράξενης αυτής ναυμαχίας. Ο σουλτάνος έφιππος είχε μπεί στό νερό καί εκτόξευε απειλές καί ύβρεις κατά του ναυάρχου του.
"ο
δέ αμηράς θεωρών μηδέν άξιον έργον ποιούντα τόν τοσούτον καί
τηλικούτον στόλον αλλά μάλλον ήττονα όντα, μανείς καί θυμώ ληφθείς,
βυχώμενος καί τούς οδόντας τρίζων ύβρεις ενέχεε εις τούς αυτού,
δειλοκάρδιους καί γυναικώδεις καί ανωφελείς αποκαλών, καί τόν ίππον
κεντρίσας ήλθεν εντός της θαλάσσης..."
Η μοίρα παίζοντας τό παιχνίδι της έκανε τόν νοτιά νά δυναμώσει, έσπρωξε τά μεγάλα πλοία πρός τόν Κεράτιο κόλπο πού ήταν οι υπόλοιπες ιταλικές γαλέρες του Τρεβιζάνου καί του Ζαχαρία Γριώνη
καί τά τούρκικα υποχώρησαν. Ισως ήταν ευκαιρία νά επιτεθούν όλα τά
χριστιανικά πλοία καί νά διαλύσουν τόν στόλο του Μωάμεθ αλλά δέν τό
έκαναν. Η σωτηρία των εξαντλημένων χριστιανών ναυτικών αναπτέρωσε τό
ηθικό των κατοίκων της Πόλης, ενώ ντρόπιασε τούς Οθωμανούς των οποίων οι
απώλειες ξεπέρασαν τούς χίλιους σκοτωμένους. Ο Μωάμεθ έξαλλος ήθελε
νά παλουκώσει τόν άτυχο Μπάλτογλου αλλά τόν συγκράτησαν οι στρατηγοί του. Ράβδισε ο ίδιος τό ναύαρχο, τόν καθαίρεσε καί όρισε αντικαταστάτη τόν Χαμουζά πασσά, ενώ τήν περιουσία του όλη τήν μοίρασε στούς γενίτσαρους, όπως συνηθίζοταν σέ παρόμοιες περιπτώσεις.
Ας δούμε πως περιγράφει ο Γεώργιος Φραντζής στο "Χρονικό" του την ναυμαχία καθώς ήταν αυτόπτης μάρτυρας:
Και ενώ γίνονταν αυτά και η Πόλη πολιορκούνταν, τρία γενοβέζικα
καράβια, παίρνοντας φορτίο από τη Χίο και βρίσκοντας κατάλληλο
άνεμο, έπλευσαν προς εμάς. Καθώς πορεύονταν βρήκαν άλλο ένα
βασιλικό της Σικελίας με φορτίο σίτου, που ερχόταν κι αυτό. Σε μια
νύχτα έφτασαν κοντά στην Πόλη, και το πρωί τα είδαν τα περιπολικά
καράβια του αμιρά· και από τον υπόλοιπο στόλο ένα μεγάλο μέρος
όρμησε εναντίον τους με χαρμόσυνες κραυγές, τύμπανα και ήχους
σαλπίγγων, με την ελπίδα πως θα τα αιχμαλωτίσουν εύκολα. Όταν
πλησίασαν και άρχισαν τη μάχη και ακροβολίστηκαν, πρώτα επιτέθηκαν
με οίηση εναντίον του βασιλικού καραβιού. Το καράβι, με την πρώτη
προσβολή με βλητικά μηχανήματα και τόξα και πέτρες, τους δέχτηκε
άσχημα. Ήρθαν στις πλώρες κάτω από το καράβι, και με χύτρες φτιαγμένες
κατάλληλα με υγρό πυρ και πέτρες τους κρατούσαν και πάλι μακριά,
γιατί τους αποδεκάτιζαν φοβερά. Εμείς, βλέποντάς τα αυτά πάνω από τα
τείχη, παρακαλούσαμε το Θεό να λυπηθεί και αυτούς και εμάς. Επίσης ο
αμιράς, έφιππος στην ακτή, έβλεπε τα όσα γίνονταν. Για τρίτη φορά
απομακρύνονταν και κατόπιν έκαναν επίθεση θέλοντας να συμπλακούν με
οίηση και με αλαλαγμούς μεγάλους. Οι αξιωματικοί και οι κυβερνήτες
στάθηκαν παλικαρίσια και ρωμαλέα και παρότρυναν τους ναύτες να
προτιμήσουν το θάνατο από τη ζωή· και ιδιαίτερα ο κυβερνήτης του
βασιλικού καραβιού, που ονομαζόταν Φλαντανελάς, ο οποίος έτρεχε
από την πρύμνη στην πλώρη, και πολεμούσε σαν λιοντάρι, παροτρύνοντας
τους άλλους με φωνές, έτσι που δεν μπορώ να περιγράψω τις κραυγές
του και τους κρότους των άλλων, που έφταναν ως τον ουρανό. Η μάχη
άρχισε και πάλι μεγαλύτερη, και πολλοί από τα καράβια σκοτώθηκαν
και πνίγηκαν· δυο καράβια κάηκαν και βλέποντάς τα τα άλλα
δείλιασαν. Ο αμιράς, βλέποντας πως τόσος και τέτοιος στόλος δεν
έκανε τίποτε αξιόλογο, αλλά μάλλον ήταν κατώτερος των περιστάσεων,
κατελήφθη από θυμό και μανία, βρυχιόταν και έτριζε τα δόντια του και
περιέλουε με βρισιές τους δικούς του, αποκαλώντας τους δειλούς στην
καρδιά, γυναικούλες και άχρηστους. Κέντρισε το άλογό του και μπήκε
στη θάλασσα (τα καράβια ήταν κοντά στην ξηρά όσο η βολή μιας
πέτρας), και τα ρούχα του βράχηκαν από τα αρμυρά νερά της θάλασσας.
Ο στρατός από την ξηρά βλέποντάς τον να κάνει έτσι αγανακτούσε,
λυπόταν και βλαστημούσε το στόλο. Και πολλοί έφιπποι ακολούθησαν
τον αμιρά και έφτασαν ως τα καράβια. Οι άνθρωποι του στόλου
βλέποντας τον αμιρά να κάνει έτσι, ντράπηκαν για τις βρισιές και,
θέλοντας μη θέλοντας και θυμωμένοι πολύ, έστρεψαν τις πλώρες εναντίον
των αντίπαλων πλοίων και πολεμούσαν ισχυρά. Τι να πεις! όχι μόνο σε
τίποτε δεν έβλαψαν τα καράβια, αλλά έπαθαν και τόσες συμφορές σε
νεκρούς και τραυματίες, ώστε δεν μπορούσαν τα τουρκικά καράβια να
γυρίσουν πίσω. Σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, όπως έμαθα,
περισσότεροι από δώδεκα χιλιάδες Αγαρηνοί, μόνο στη θάλασσα. Όταν
έπεσε η νύχτα, ο στόλος αποχώρησε αναγκαστικά και τα φιλικά καράβια
βρήκαν ευκαιρία και μπήκαν στο λιμάνι χωρίς καμιά απώλεια, εκτός από
λίγους πληγωμένους μετά λίγες μέρες, δυο τρεις απ’ αυτούς πέθαναν. Ο
αμιράς είχε τόσο θυμώσει και οργιστεί εναντίον του ναυάρχου του
στόλου του, ώστε ήθελε να τον ανασκολοπίσει, λέγοντας πως εξαιτίας
της ανανδρίας και της ολιγοψυχίας του τα καράβια το έσκασαν εκείνη
τη νύχτα, και από την απροσεξία του και την ανικανότητά του τα
άφησε να μπουν στο λιμάνι. Μερικοί άρχοντες της αυλής του και
σύμβουλοί του τον παρακάλεσαν, και χάρισε τη ζωή στο ναύαρχο, αλλά
του στέρησε το αξίωμα, και όλη την περιουσία του τη χάρισε στους
γενίτσαρους.
από το ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου