30 Απριλίου 2012

Πιστοποιητικά αξιοπλοΐας για πλοία εθνικής νομοθεσίας χωρίς χρονικό περιορισμό θα εκδίδει ο Ελληνικός Νηογνώμονας.


Υπεγράφη την Δευτέρα σύμβαση μεταξύ του υπουργείου Ανάπτυξης και του Ελληνικού Νηογνώμονα, βάσει της Υπουργικής Απόφασης 4113.297/01/2012-ΦΕΚ 334 Β της 14ης Φεβρουαρίου 2012.

Με την υπογραφή της σύμβασης, ο Ελληνικός Νηογνώμονας αποκτά το δικαίωμα να διενεργεί επιθεωρήσεις και να εκδίδει τα αντίστοιχα κυβερνητικά πιστοποιητικά σε πλοία που φέρουν την ελληνική σημαία και που εμπίπτουν στις απαιτήσεις της εθνικής μας νομοθεσίας.

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας η υπουργός Ανάπτυξης, Άννα Διαμαντοπούλου, δήλωσε:

«Η ύπαρξη εθνικού νηογνώμονα ανοίγει σημαντικές προοπτικές τόσο στην παροχή υπηρεσιών προς τα χιλιάδες ελληνικά πλοία, όσο και ως προς τη δημιουργία εξειδικευμένων θέσεων απασχόλησης. Ελπίζω να ανοίξει σύντομα μία σημαντική αγορά υπηρεσιών όχι μόνο με εθνικές αλλά και με διεθνείς προοπτικές.»

Ο Ελληνικός Νηογνώμονας μπορεί να εκδίδει πιστοποιητικά αξιοπλοΐας για πλοία εθνικής νομοθεσίας έως 500 κόρους, αλλά όχι για πλοία που υπάγονται στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, λόγω άρσης της αναγνώρισής του από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 30 Αυγούστου 2010.

Ήδη, έχει κατατεθεί φάκελος στην Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων, ώστε να περάσει από νέα επιθεώρηση από τους επιθεωρητές της Ευρωπαϊκςή Επιτροπής Θαλάσσιας Ασφάλειας (EMSA) και να μπορεί να εκδίδει πιστοποιητικά αξιοπλοΐας και για πλοία που υπάγονται στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς.

πηγή Τα Νέα

Ναυπήγηση πιστού αντιγράφου του Τιτανικού!!!!



Την απόφασή του να χρηματοδοτήσει τη ναυπήγηση μίας δεύτερης έκδοσης του Τιτανικού κοινοποίησε ο αυστραλός πολυεκατομμυριούχος Κλάιβ Πάλμερ, προσθέτοντας ότι η κατασκευή του πλοίου θα ξεκινήσει στα τέλη του 2013.

Πρόθεση του πάμπλουτου αυστραλού επιχειρηματία είναι να κατασκευάσει ένα πλοίο που θα είναι σχεδιαστικά παρόμοιο με το θρυλικό υπερωκεάνιο. «Θα είναι εξίσου πολυτελές με τον αυθεντικό Τιτανικό, αλλά θα έχει φυσικά την τελευταία λέξη της τεχνολογίας του 21ου αιώνα και τα τελευταία συστήματα ασφάλειας και πλοήγησης», δήλωσε μέσω ανακοίνωσής του ο κ. Πάλμερ.

Εάν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ο Τιτανικός ΙΙ θα είναι έτοιμος για το παρθενικό του ταξίδι, από το Λονδίνο έως τη Νέα Υόρκη, στα τέλη του 2016.



Η ανακοίνωση του κ. Πάλμερ έρχεται λίγες εβδομάδες έπειτα από την συμπλήρωση 100 χρόνων από τη βύθιση του αυθεντικού Τιτανικού στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού.

Ο Τιτανικός, που θεωρούνταν αβύθιστος, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο και βυθίστηκε κατά τη νύχτα μεταξύ 14 και 15 Απριλίου του 1912, προτού καν ολοκληρώσει το παρθενικό του ταξίδι. Παρέσυρε στον υγρό του τάφο περίπου 1.500 ανθρώπους και η βύθισή του παραμένει ένα από τα πλέον πολύνεκρα δυστυχήματα εν καιρώ ειρήνης στην ιστορία.

«Βεβαίως και θα βυθιστεί εάν του ανοίξεις μία τρύπα», σχολίασε ο κ. Πάλμερ, απαντώντας σε ερωτήματα δημοσιογράφων για το εάν ο Τιτανικός ΙΙ θα είναι εξίσου «αβύθιστος». «Θα σχεδιαστεί προκειμένου να μην βυθιστεί [...] αλλά εάν έχεις δεισιδαιμονίες, σαν κι εσάς, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί», συμπλήρωσε.

Η περιουσία του Κλάιβ Πάλμερ υπολογίζεται στα 795 εκατομμύρια δολάρια. Κατατάχθηκε στην 29η θέση στη λίστα των πλουσιότερων Αυστραλών για το 2012 που συνέταξε το περιοδικό Forbes.

πηγή ΣΚΑΙ

26 Απριλίου 2012

ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΛΟΙΑ ΑΕΡΑΜΥΝΑΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝ

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής

Παρακολουθώντας την πορεία υλοποίησης των τουρκικών ναυτικών εξοπλισμών σε συνδυασμό με την ανάγκη διαμόρφωσης ενός αξιόπιστου δόγματος ναυτικής ισχύος – το οποίο σήμερα δεν υφίσταται – για το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) σε συνάρτηση με την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, προκύπτει αβίαστα ένα τεχνοκρατικό ερώτημα: Tι είδους-τύπους πλοία πρέπει να διαθέτει το ΠΝ ώστε να είναι επιχειρησιακά ικανό κατά την κρίσιμη περίοδο 2012-2022 να αντιμετωπίσει την αναδυόμενη τουρκική ναυτική απειλή;


Είναι γεγονός ότι οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις έχουν εισέλθει σε τροχιά σύγκρουσης, η οποία θα λάβει χώρα κάποια χρονική στιγμή στο προσεχές μέλλον και θα έχει ως σημείο αναφοράς το εύρος της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και ειδικότερα την άρνηση εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων (φυσικό αέριο, πετρέλαιο) από την Αθήνα. Συνεπώς δεν αποτελεί παράδοξο η τάση που χαρακτηρίζει την τουρκική στρατηγική να επενδύει με διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό στους ναυτικούς εξοπλισμούς και στην υλοποίηση ενός πρωτοφανούς προγράμματος ναυπηγήσεων, παράλληλα με την αναβάθμιση της αεροπορικής ισχύος των Τουρκικών Αεροπορικών Δυνάμεων.

Ωστόσο η Τουρκία με προσεκτικούς σχεδιασμούς δεν αναπτύσσει μόνο το Ναυτικό της αλλά και την Ακτοφυλακή, την οποία μετατρέπει σε μια αξιόλογη δύναμη επιφανείας (πλοία έρευνας και διάσωσης), η οποία θα δράσει συμπληρωματικά με τους εθνικούς της σχεδιασμούς. Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι το κέντρο βάρος της μελλοντικής τουρκικής επιχειρησιακής σχεδίασης εντοπίζεται:

α) στην απόκτηση σειράς σκαφών διαφόρων κλάσεων μεσαίου και μεγάλου εκτοπίσματος με σκοπό την μεταφορά ισχυρής αποβατικής δύναμης μεγέθους ενισχυμένου τάγματος πεζοναυτών, συν μιας τουλάχιστον επιλαρχίας αρμάτων, καθώς και στην κατασκευή πλοίων υποστήριξης αυτής (πλοίο αμφιβίων επιχειρήσεων, αρματαγωγά ανοικτού και κλειστού τύπου),

β) στη ναυπήγηση ενός αεροπλανοφόρου εκτοπίσματος 25.000 τόνων από το οποίο θα επιχειρούν αεροσκάφη τύπου STOVL και ελικόπτερα,

γ) στην εγχώρια ναυπήγηση έξι υποβρυχίων Type 214,

δ) στην εγχώρια σχεδίαση και ανάπτυξη τεσσάρων έως έξι πλοίων με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής,

ε) στην σταθερή υλοποίηση του υφιστάμενου προγράμματος ναυπήγησης Milgem το οποίο θα αποδώσει συνολικά 12 σκάφη.

 Αποτυπώνοντας το σύνολο των τουρκικών ναυτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων διαπιστώνουμε ότι το επίκεντρο της «φρενίτιδος» ναυπηγήσεων και αναβαθμίσεων (αισθητήρες, οπλικά συστήματα) των ήδη υπαρχόντων μονάδων επιφανείας και υποβρυχίων της Διοίκησης Ναυτικών Δυνάμεων, αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις προθέσεις των Τούρκων επιτελών και συγκεκριμένα:

α) επίτευξη ναυτικής υπεροπλίας σε σκάφη και συστήματα, η οποία απαιτείται για να ελεγχθεί ο χώρος της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Κύπρου και Κρήτης-Ρόδου-Καστελορίζου (συν ο εναέριος χώρος υπεράνω αυτού) και παράλληλα να αποτραπεί το ΠΝ από το να επιχειρήσει στην συγκεκριμένη περιοχή,

β) συγκρότηση μιας ισχυρής δύναμης-ομάδας μάχης (task force) από σκάφη επιφανείας και υποβρύχια για την προστασία του πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων, της εν γένει αποβατικής δύναμης και του αεροπλανοφόρου που ενδεχομένως θα αποκτηθεί,

γ) αποτελεσματική και εναρμονισμένη διακλαδική συνεργασία Ναυτικού και Αεροπορίας για την υποστήριξη αποβατικών και γενικά αμφίβιων επιχειρήσεων με στόχο ελληνικά νησιά υψηλής γεωστρατηγικής αξίας, η κατοχή των οποίων μεταβάλλει δραστικά επ΄ωφελεία των τουρκικών συμφερόντων τα όρια της ΑΟΖ (βλ. Καστελόριζο, Κάσος, Κάρπαθος και μεσομακροπρόθεσμα Ρόδος, Ανατολική Κρήτη).

Αφού διαπιστώσαμε και καταγράψαμε το τι συμβαίνει στην «άλλη πλευρά του λόφου» ερχόμαστε να προτείνουμε τρόπους αντιμετώπισης της νέο-οθωμανικής ναυτικής απειλής. Σήμερα το ΠΝ και υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί παρά μόνο περιστασιακά και οριακά να ανταποκριθεί σε αποστολές ανατολικά της γραμμής Κρήτης-Καστελορίζου. Τα μέσα που πρέπει να διαθέτει – πέραν των καυσίμων και της επαρκούς υποστήριξης σε ανταλλακτικά, αναλώσιμα των πλοίων και των οπλικών συστημάτων/αισθητήρων που φέρουν – διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: α) υποβρύχια και β) πλοία με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής. Η πρώτη απαίτηση ύπαρξης υποβρυχίων με κατάλληλες δυνατότητες καλύπτεται μερικώς καθώς υφίστανται μόλις ένα σκάφος Type 214 με δυνατότητες AIP και αυτό χωρίς σύγχρονες τορπίλες (!) και επτά άλλα παλαιότερα σκάφη (Type 209/1100 και Type 209/1200 εκ των οποίων ένα – το «Ωκεανός» S118 – έχει εκσυγχρονισθεί/αναβαθμιστεί αλλά δεν έχει παραληφθεί). Η δεύτερη απαίτηση δεν καλύπτεται από τον υπάρχοντα στόλο επιφανείας καθώς το ΠΝ δεν διαθέτει πλοία με ικανότητες αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής, στοιχείο απαραίτητο για την επιβίωση μιας ναυτικής δύναμης που θα επιχειρεί στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, υπό την δαμόκλεια σπάθη της Τουρκικής Αεροπορίας. Άρα πως πρέπει να δράσουμε προκειμένου να είμαστε σε θέση να υπερασπίσουμε στην πράξη και όχι στα λόγια τα εθνικά συμφέροντα στην προσφιλή μας από την αρχαιότητα υδάτινη περιοχή της Μεσογείου;

Τα υποβρύχια που φέρουν σύστημα AIP – όπως τα Type 214 –  αποτελούν το μοναδικό όπλο που επιτρέπουν στο ΠΝ και στην ελληνική πολιτικο-στρατιωτική διπλωματία να προασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα καθώς και να πλήξουν πρώτα τον εχθρό. Αθόρυβα και απροειδοποίητα «περιβεβλημένα» με την κατάλληλη πολιτική εντολή που θα έχει δοθεί εγκαίρως (σ.σ. όχι όπως συνέβη με καθυστέρηση εις διπλούν το 1974…) τα Type 214 ουσιαστικά έχουν την επιχειρησιακή δυνατότητα να προσβάλλουν την όποια αμφίβια δύναμη κινηθεί κατά νήσου ή νήσων και να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε κάθε άλλη «ειρηνική» αντιπαράθεση στο πλαίσιο προβολής διεκδικήσεων κατά της ΑΟΖ, ή δυναμικά αν απαιτηθεί. Αναγνωρίζοντας τα προφανή πλεονεκτήματα της κλάσης Type 214 οι Τούρκοι επέλεξαν να προμηθευτούν έξι μονάδες ώστε να αποκτήσουν αριθμητική υπεροχή έναντι του ΠΝ. Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει εμπλακεί σε μια πολιτικο-οικονομική αντιπαράθεση και αντί να έχει προχωρήσει στην παραλαβή και των υπολοίπων τριών υποβρυχίων Type 214, χάνει πολύτιμο χρόνο, τον οποίο κερδίζει η αντίπαλη πλευρά.

Το ΠΝ δεν μπορεί να προχωρήσει στην απόκτηση νεότευκτων πλοίων ικανότητας αεράμυνας περιοχής καθώς δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων, αλλά και επιχειρησιακών δυνατοτήτων. Το ΓΕΝ αναγνωρίζει ότι στην Ανατολική Μεσόγειο μπορούν να «σταθούν» αποτελεσματικά και να επιβιώσουν μόνον σκάφη που φέρουν ολοκληρωμένο σύστημα αντίστοιχων δυνατοτήτων με αυτές που παρέχει το Aegis του Αμερικανικού Ναυτικού. Συνεπώς το πλοίο που μπορεί να εκτελέσει άκρως επικίνδυνες αποστολές δεν μπορεί παρά να είναι μια κλάση όσο το δυνατόν εγγύτερα στις επιχειρησιακές ανάγκες του ΠΝ. Ένα τέτοιο πλοίο είναι η κλάση Arleigh Burke και όχι τα καταδρομικά τύπου Ticonderoga. Ο μοναδικός τρόπος απόκτησης είναι μέσω παραχώρησης από τις ΗΠΑ με πολιτική απόφαση, η οποία θα χρησιμοποιήσει όλη την ισχύ των lobbies προκειμένου να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις μπορούν να εγερθούν, καθώς θα αποτελεί ιδιαίτερη συμβολική ενέργεια ύψιστης πολιτικής σημασίας. Τα αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke θα παρέχουν μέσω του συστήματος Aegis και των βλημάτων SM-2 την κατάλληλη κάλυψη για υλοποίηση επιχειρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Υπό ιδανικές συνθήκες θα πρέπει να αποκτηθούν τέσσερα σκάφη με έδρα τον Ναύσταθμο Κρήτης, ο οποίος πρέπει να εξελιχθεί και να αναβαθμιστεί σε κύρια έδρα του Στόλου και της δύναμης που θα κληθεί να προασπίσει και να επιβάλλει τον σεβασμό των εθνικών συμφερόντων στις θαλάσσιες εκτάσεις μεταξύ Κρήτης, Ρόδου, Καστελορίζου και Κύπρου.

Ολοκληρώνοντας την σύντομη ανάλυση συνοψίζουμε ότι για την καλύτερη και ταχύτερη δυνατή ενίσχυση των εθνικών αμυντικών δυνατοτήτων στον επίπεδο της ναυτικής ισχύος, η Αθήνα οφείλει να πραγματοποιήσει δύο βήματα. Το πρώτο είναι να παραλάβει τα εναπομείναντα τρία υποβρύχια Type 214, να τα εξοπλίσει με τορπίλες βαρέως τύπου και να εκμεταλλευτεί την παρούσα γεωπολιτική συγκυρία-ευκαιρία στις ΗΠΑ, για να εξασφαλίσει την αποδέσμευση 2-4 αντιτορπιλικών Arleigh Burke με το ανάλογο απόθεμα βλημάτων SM-2. Η επιτυχής ολοκλήρωση των δύο αυτών στόχων θα συμβάλει κάθετα και με αποφασιστικό τρόπο στην εμπέδωση κλίματος ασφάλειας, σταθερότητας και θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής δύναμης υπέρ των εθνικών γεωστρατηγικών συμφερόντων στην περιοχή, με την οποία έχουμε χιλιάδες χρόνια στενούς ιστορικούς δεσμούς, από την εποχή του Τρωϊκού Πολέμου και της πανάρχαιας «Γεωπολιτικής των Αχαιών». Μιας γεωπολιτικής στρατηγικής που παρότι μας χωρίζουν από την απαρχή της εξύφανσης αυτής προ 3.500 χρόνια, οι βασικοί μοχλοί σχεδίασης και υλοποίησης συνεχίζουν να παραμένουν ζωντανοί και ενεργοί μέχρι και σήμερα. Διαχρονικά οι Έλληνες (από την θαλασσοκρατορία του Μίνωα) χρησιμοποίησαν τη ναυτική ισχύ για να μεγαλουργήσουν και να επιβάλλουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ας μην το ξεχνούμε, γεγονός που μας το επιβεβαιώνει και επισημαίνει ο Θουκυδίδης μέσα από τα κείμενά του, καθότι η Ιστορία με την Γεωγραφία αποτελούν τις δύο αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την σχεδίαση των πεπρωμένων του έθνους μας. Να ενεργήσουμε όπως μας προτρέπει η ιστορία και να εκμεταλλευτούμε τα οφέλη που τόσο ζηλότυπα διαφύλαξε για εμάς και τους απογόνους μας η γεωγραφία. Στόλος θαλάσση κρατείν.

πηγή Περί Αλός

1 Απριλίου 2012

Ένα ανεκδοτάκι για να γελάσουμε και λίγο...


Σ` ένα πλοίο, φωνάζει κάποια στιγμή αυτός που παρατηρεί από το κατάρτι:
- "Πειρατές μπροστά μας."
Αμέσως, φωνάζει ο καπετάνιος σ` έναν μούτσο:
- "Πήγαινε κάτω στην καμπίνα μου και φέρε το κόκκινο μου το παντελόνι. Σε περίπτωση που πληγωθώ στο πόδι, να μη το καταλάβει το πλήρωμα και φοβηθεί."
- "Εντάξει καπετάνιο", λέει ο μούτσος.
Μετά από μερικές μέρες, φωνάζει πάλι αυτός από το κατάρτι:
- "Μας έχουν περικυκλώσει 10 πλοία πειρατών."
Και αμέσως λέει ο καπετάνιος σ` ένα μούτσο:
- "Πήγαινε φέρε μου το καφέ μου παντελόνι, σε παρακαλώ..."

Περιβαλλοντικό σεμινάριο HELMEPA - ProSea Foundation.


Διήμερο, επιμορφωτικό σεμινάριο στην Αγγλική, με τίτλο Marine Environmental Awareness, πραγματοποίησαν η HELMEPA και ο μη-κερδοσκοπικός, εκπαιδευτικός οργανισμός ProSea Foundation, την 28 και 29 Μαρτίου στην Αθήνα.

Ο σχεδιασμός, η οργάνωση και παρουσίαση του σεμιναρίου έγιναν σύμφωνα με το εγκεκριμένο, ομότιτλο Model Course του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού.Oι τροποποιήσεις στη Διεθνή Σύμβαση για τα Πρότυπα Εκπαίδευσης, Πιστοποίησης και Εκτέλεσης Φυλακών των Ναυτικών (STCW) που υιοθετήθηκαν τον Ιούνιο 2010, καθιστούν υποχρεωτική την εκπαίδευση σε αυτό το αντικείμενο για τους ναυτικούς που ξεκινούν θαλάσσια υπηρεσία ή εκπαίδευση την 1η Ιουλίου 2013.

Το σεμινάριο παρακολούθησαν 24 άτομα, μεταξύ των οποίων, εκπρόσωποι των αδελφών-ενώσεων CYMEPA και TURMEPA, του Περιφερειακού Κέντρου Αντιμετώπισης Θαλάσσιας Ρύπανσης στη Μεσόγειο (REMPEC) και του Περιφερειακού Οργανισμού για την Προστασία του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (ROPME), καθώς και αξιωματικοί και στελέχη των εταιρειών-μελών της HELMEPA, Core Marine, Costamare Shipping, Danaos Shipping, Dynacom Tankers, Eletson Corporation, Empire Navigation, Kristen Marine, S & O Shipmanagement, Stamco Shipmanagement και Tsakos Columbia Shipmanagement.

Στο σεμινάριο παρουσιάστηκαν οι κύριες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προέρχονται από τη λειτουργία των πλοίων, το σκεπτικό και οι βασικότερες απαιτήσεις που θέτουν η MARPOL και άλλες διεθνείς συμβάσεις για την πρόληψη της θαλάσσιας και αέριας ρύπανσης.

Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα θέματα του σεμιναρίου, ενώ στο πλαίσιο ειδικών workshops που παρεμβάλλονταν μεταξύ των ομιλιών, τους δόθηκε το βήμα για να εκφράσουν τις απόψεις τους για την “Αειφόρο Ναυτιλία”, για τα σημαντικότερα προβλήματα εφαρμογής των κανονισμών, τη δημόσια εικόνα της ναυτιλίας αλλά και να προτείνουν τρόπους βελτίωσης της περιβαλλοντικής της λειτουργίας.

Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία που ανέδειξε η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν τα εξής:

- Ένα από τα χαρακτηριστικά της “Αειφόρου Ναυτιλίας” είναι η αντίδραση και προσαρμογή των εταιρειών και όλων όσων συνδέονται με τον παραγωγικό χώρο της ναυτιλίας, στις νέες, περιβαλλοντικές προκλήσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας.

- Κατά τη διαδικασία κατάρτισης νέων κανονισμών πρέπει να εξετάζεται η σαφήνειά τους, οι επιπτώσεις στην εργασία των ναυτικών στο πλοίο αλλά και η δυνατότητα εφαρμογής τους.

- Η γνώση της πολυπλοκότητας και των εύθραυστων ισορροπιών του θαλάσσιου περιβάλλοντος βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση των περιβαλλοντικών προβλημάτων και την πιο συνειδητή εφαρμογή των μέτρων πρόληψης και περιορισμού τους.

- Η ομοιόμορφη περιβαλλοντική ενημέρωση και επιμόρφωση αξιωματικών στο πλοίο και στελεχών στο γραφείο συμβάλει στο να υπάρχει κοινό πλαίσιο αναφοράς, ίδια αντίληψη των προβλημάτων και των απαιτήσεων, καλύτερη συνεργασία και αποτελεσματικότερη διαχείριση του πλοίου.

- Τα μέσα ενημέρωσης οφείλουν να προβάλουν περισσότερο το έργο της ναυτιλίας στην οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, την πρόοδο και την ευημερία των λαών.

Πηγή: Μarinews