24 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Το ιστολόγιο ΤΡΙΗΡΗΣ και ο κυβερνήτης του σας εύχονται Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Ετος.
Ο Χριστός και ο Αγιος Νικόλαος να προστατεύουν και να χαρίζουν καλές θάλασσες σε όσους συμπατριώτες μας ταξιδεύουν.
Σας ευχόμαστε υγεία κι ευλογία Κυρίου για όλους.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

6 Δεκεμβρίου 2017

Πως ο Άγιος Νικόλαος έγινε προστάτης των ναυτικών

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των ναυτικών σε όλο τον κόσμμο, καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος. Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πλεούμενο που να μην έχει την εικόνα του και να μην ζητάει την προστασία του, καθώς στο βίο του αναφρέονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα.

Κάποτε αποφάσισε να ταξιδέψει με πλοίο στους Άγιους Τόπους, για να προσκυνήσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ξέσπασε θαλασσοταραχή, με αποτέλεσμα πλήρωμα και επιβάτες να πανικοβληθούν. Ο Άγιος όμως δεν έχασε την πίστη του, προσευχήθηκε στον Θεό και η θάλασσα ηρέμησε. Λέγεται δε, ότι ένας ναυτικός γλίστρησε, έπεσε από το κατάρτι και σκοτώθηκε. Όμως ο Νικόλαος προσευχήθηκε θερμά και ο ναυτικός αναστήθηκε.... 

Η ημέρα τιμής του Αγίου Νικολάου, η 6η Δεκεμβρίου, είναι επίσημη αργία σε όλα τα ελληνικά πλοία, λιμένες, Υπηρεσίες λιμένων και ναυτιλιακές εταιρείες. Επίσημη επίσης αργία είναι για το Πολεμικό Ναυτικό, το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και το Λιμενικό Σώμα. 

O βίος του Αγίου Νικολάου 

Ο Άγιος Νικόλαος, γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.), Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Αλλά ο Νικόλαος, εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, φτωχούς, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες. Ένας μάλιστα, θα διέφθειρε τις τρεις κόρες του, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά στην κάθε μία. Έτσι, οι τρεις κόρες αποκαταστάθηκαν και γλίτωσαν από βέβαιη διαφθορά.

Στην συνέχεια αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, αρχικά με το αξίωμα του Ιερέα στα Πάταρα και συνέχεια με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μύρων. Από τη θέση αυτή καθοδηγούσε με αγάπη το ποίμνιό του και ομολογούσε με παρρησία την αλήθεια. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τους τοπικούς άρχοντες και ρίχτηκε στη φυλακή.

Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου ξεχώρισε για τη σοφία και την ηθική του τελειότητα.

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας με το οποίο έσωσε πολλούς ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του το 330 μ.Χ. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα - λόγω σφοδρών ανέμων - και επικαλέστηκε το όνομα του αγίου σώθηκε και μάλιστα ενώ βρισκόταν στη μέση του πελάγους βρέθηκε αβλαβής στο σπίτι του. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο. 

Περί των Ιερών Λειψάνων του Αγίου 

Ο τάφος του Αγίου Νικολάου στη Βασιλική του Μπάρι, ανοίχθηκε αναγκαστικά το 1953 μ.Χ., κατά την διάρκεια αναστηλωτικών εργασιών, την νύκτα της 5ης προς 6ης Μαΐου. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε επιτροπή από τον Πάπα, με Πρόεδρο τον τότε Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο του Μπάρι Ερρίκο Νικόδημο, στην οποία ανατέθηκε η κανονική αναγνώριση των λειψάνων του τάφου. Παράλληλα ο αναγνωριστικός έλεγχος και η καταμέτρηση των οστών ανατέθηκε στον Καθηγητή της Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι Λουΐτζι Μαρτίνο και τον βοηθό του Γιατρό Αλφρέντο Ρουγγίερι. 

Η κρύπτη όπου φυλάσσεται το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας. 

Τα Λείψανα μέσα στη λάρνακα έπλεαν σέ ένα διαυγές, άχρωμο και άοσμο υγρό, το οποίο είχε βάθος τρία περίπου εκατοστά. Η εξέταση του υγρού αυτού από τα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι απέδειξε, ότι επρόκειτο για καθαρό νερό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς! Η έρευνα απέδειξε, ότι το υγρό αυτό προήρχετο από τις μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστέων! 

Η τρίτη ιστορικά ανακομιδή έγινε την νύκτα της 7ης προς 8ης Μαΐου 1957 μ.Χ., με σκοπό νέα αναγνώριση, καταμέτρηση, ανατομική και ανθρωπολογική μελέτη, πριν την οριστική κατάθεση στην λάρνακα, μετά το πέρας των αναστηλωτικών εργασιών. Στην ιατρική ομάδα συμμετείχε την φορά αυτή και ο Γιατρός Λουΐτζι Βενέζια. Τα αποτελέσματα της ανθρωπολογικής εξετάσεως των Ιερών Λειψάνων υπήρξαν εντυπωσιακά.

 Διαπιστώθηκε, ότι ανήκαν σέ ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 περίπου, τρεφόταν κυρίως με φυτικά προϊόντα και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών. Το άτομο αυτό ανήκε στην λευκή Ινδοευρωπαϊκή φυλή.

Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη, ότι το άτομο στο οποίο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν σημάδια στην υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλοαθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, πρέπει να κληρονομήθηκαν από κάποια υγρή φυλακή, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία. 

Μια ρεαλιστική απεικόνιση, ή μια “φωτογραφία” που δείχνει το πως θα ήταν περίπου όταν ζούσε ο Επίσκοπος Μύρων Νικόλαος, ο γνωστός μας Άγιος Νικόλαος. 

Η ιχνογραφική ανάπλαση του προσώπου, με την μέθοδο της υπερσκελετικής αναπλάσεως των μαλακών μερών της κεφαλής, απέδωσε επίσης θεαματικά αποτελέσματα. Τα σχετικά ιχνογραφήματα που δημοσίευσε ο Καθηγητής Μαρτίνο, βρίσκονται σε συμφωνία με τις παλαιότερες απεικονίσεις του Αγίου, εκείνη της Αγίας Μαρίας της Πρώτης (στη Ρώμη, 8ος ή 9ος αιώνας μ.Χ.) και αυτή του Παρεκκλησίου του Αγίου Ισιδώρου, στον Ναό του Αγίου Μάρκου (στη Βενετία, ψηφιδωτό του 12ου αιώνα μ.Χ.). 

Δηλαδή, με τις εξετάσεις των Λειψάνων του Αγίου Νικολάου, πιστοποιήθηκε η γνησιότητά τους, αποδείχθηκε επιστημονικά η μυροβλυσία τους και επίσης ότι η πάροδος του χρόνου δεν άμβλυνε την μνήμη των βασικών χαρακτηριστικών της μορφής του, όπως τα διέσωσε η Ορθόδοξη εικονογραφική παράδοση (πρόσωπο ασκητικό, ευγενικό, με αρμονικές αναλογίες, υψηλό και πλατύ μέτωπο, μεγάλα μάτια - ελαφρά βαθουλωτά - έντονα ζυγωματικά, φαλάκρα). (Βλ. Αντ. Μάρκου, «Τα Λείψανα του Αγ. Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας και οι ιστορικές τους περιπέτειες»· Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» Λευκωσίας, φ. 44/1994, σελ. 98 - 106· αγγλική έκδοση από το Κέντρο Παραδοσιακών Ορθοδόξων Σπουδών Έτνας Καλιφορνίας, 1994). 

Βασιλική του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας 

Η δεξιά του Αγίου βρίσκεται στoν Ναό Αγίου Γεωργίου του Νέου Βουκουρεστίου.Ο αριστερός βραχίονας του Αγίου βρίσκεται στον ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Ναό του Ρίμινι Ιταλίας.Απότμημα του αριστερού βραχίονος του Αγίου βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Ναό Βόλου.Μέρος των Λειψάνων του Αγίου βρίσκεται στην ομώνυμη ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Μπάρι Ιταλίας. 

Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Αγ. Νικολάου Άνω Βάθειας Ευβοίας και Φανερωμένης Σαλαμίνος, στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Μόσχας, στον ομώνυμο Ναό Αγίας Πετρουπόλεως και στη Λαύρα Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως. Ένας εκ των οδόντων του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων.

Πηγή: dogma.gr
το είδαμε ΕΔΩ

5 Δεκεμβρίου 2017

Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» στη Θεσσαλονίκη: Εντυπωσιακός απολογισμός εν αναμονή της επιστροφής του στη Μαρίνα Φλοίσβου

Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι τη Δευτέρα 04 Δεκεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου από τον Εκπρόσωπο Τύπου του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Αντιπλοίαρχο Σπυρίδωνα Πόλλατο ΠΝ, επί του Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» με αφορμή την ολοκλήρωση της παραμονής του πλοίου στη Θεσσαλονίκη και τον επικείμενο επανάπλου στη μόνιμη θέση ελλιμενισμού του, παρουσία του κυβερνήτη του Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» Αρχιπλοίαρχου Σωτήρη Χαραλαμπόπουλου ΠΝ και του Διοικητή Ναυτικής Διοίκησης Βορείου Ελλάδος Πλοιάρχου Σπυρίδωνα Μανωλάκη ΠΝ.

Στη συνέντευξη τύπου παρουσιάστηκαν στοιχεία από την αθρόα προσέλευση των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδας, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή τίμησαν με την παρουσία τους το ένδοξο πλοίο το οποίο συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με τη διαμόρφωση της νεότερης ελληνικής ιστορίας, καταπλέοντας στη Θεσσαλονίκη μετά από 72 χρόνια.

Συγκεκριμένα το Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» επισκέφθηκαν συνολικά 130.000 επισκέπτες εκ των οποίων 27.000 μαθητές από 332 σχολεία της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας.

Το Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» πρόκειται να αποπλεύσει από τη Θεσσαλονίκη και να επαναπλεύσει στη μόνιμη θέση ελλιμενισμού του στη Μαρίνα Φλοίσβου, τις επόμενες ημέρες και μόλις οι καιρικές συνθήκες καταστήσουν ασφαλή τον επανάπλου. Δυνατότητα επισκεπτηρίου για το κοινό έως τον απόπλου του πλοίου, κατόπιν επικοινωνίας στα τηλέφωνα 2310593184-2310593185 από 09:00 έως 13:00. 

Για να δείτε τον πίνακα επισκεψιμότητας των σχολείων ανά περιοχή πατήστε εδώ

πηγή

15 Νοεμβρίου 2017

Το Πολεμικό Ναυτικό, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον προστάτη του Άγιο Νικόλαο, προσκαλεί μαθητές/μαθήτριες της Γ’ Λυκείου να δηλώσουν συμμετοχή και να νιώσουν τη μοναδική εμπειρία της κατάδυσης κατά τον πλου με το πλέον σύγχρονο συμβατικό υποβρύχιο (τύπου 214) του ΠΝ.

Η κλήρωση, για την επιλογή των «τυχερών» μαθητών/μαθητριών, θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, παρουσία του Κου Α/ΓΕΝ, κατά τη διάρκεια συναυλίας που διοργανώνει το Πολεμικό Ναυτικό προς τιμήν των οικογενειών του προσωπικού του.

Ο πλους του υποβρυχίου θα πραγματοποιηθεί κατά τη χρονική περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων – Νέου Έτους, προκειμένου να μη διαταραχθεί η παρακολούθηση των μαθημάτων.

Για τη συμμετοχή στην κλήρωση απαιτείται η συμπλήρωση αίτησης και Υπεύθυνης Δήλωσης έως τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017 (ΕΔΩ). Όσοι κληρωθούν και διαμένουν σε απόσταση άνω των 200χλμ από την Αθήνα, θα φιλοξενηθούν την παραμονή του απόπλου με μέριμνα του Πολεμικού Ναυτικού.

πηγή

2 Νοεμβρίου 2017

Το ΠΝ κοντά στους νησιώτες του Αιγαίου – Πρόγραμμα Προληπτικής Ιατρικής 8-14/11

Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι από Τετάρτη 08 έως Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017, με το πλοίο γενικής υποστήριξης (ΠΓΥ) ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ και την επιβαίνουσα διευρυμένη Διακλαδική Υγειονομική Ομάδα, υλοποιείται το πρόγραμμα προληπτικής ιατρικής αναβαθμισμένης δυνατότητας, για την πρωτοβάθμια περίθαλψη των κατοίκων νησιών του Αιγαίου.

Η επιβαίνουσα Διακλαδική Υγειονομική Ομάδα, αποτελείται από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό διαφόρων ειδικοτήτων (Παθολόγο, Χειρουργό, Καρδιολόγο, Παιδίατρο, Ουρολόγο, Δερματολόγο, Οδοντίατρο, ΩΡΛ και Νοσηλευτικό προσωπικό). 

Ο πλους του ΠΓΥ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ έχει προγραμματισθεί ως ακολούθως: 

08 Νοεμβρίου ν. Φολέγανδρος
09 Νοεμβρίου ν. Σίκινος
10 Νοεμβρίου ν. Ανάφη
11 Νοεμβρίου ν. Λειψοί
12 Νοεμβρίου ν. Τήλος
13 – 14 Νοεμβρίου ν. Κάσος


πηγή

28 Οκτωβρίου 2017

Στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων κατά τον πόλεμο 1940 -1941



Ο Χρήστος Παπασηφάκις ως ναυτικός δόκιμος. Αρχείο: Χ. Παπασηφάκι
αναδημοσίευση από το Περί Αλός 

Χρήστος Παπασηφάκις 
Αρχιπλοίαρχος ΠΝ ε.α. 

Το παρόν αποτελεί μαρτυρία -απόσπασμα από το βιβλίο
του Αναστασίου Δημητρακοπούλου «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Οι Πολεμιστές του Ναυτικού θυμούνται…», Τόμος Δ’, έκδοση
Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος, 2011.
Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση του ΝΜΕ.

Τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου του 1940 άρχισα τη φοίτησή μου στη δεύτερη τάξη της Σχολής Δοκίμων και στις 26 του μηνός ημέρα Σάββατο, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, βγήκα για το Σαββατοκύριακο. Την Κυριακή, καθώς οι γονείς μου ήταν στα Χανιά και στην Αθήνα έμενα σ’ ένα θείο μου, επέστρεψα στη Σχολή νωρίτερα από το κανονικό. Εκείνο το βράδυ, πέσαμε να κοιμηθούμε χωρίς ποτέ να φανταστούμε πόσο η ζωή μας θα άλλαζε σε λίγες μόλις ώρες. 

Τα χαράματα της 28ης, πολύ πριν από το κανονικό, ξυπνήσαμε με τους ήχους της σάλπιγγας και τις φωνές του δοκίμου υπηρεσίας που μας καλούσε σε κλήση στο Μεσόδομο του Κεντρικού Κτιρίου. Ξαφνιασμένοι από την ώρα, ντυθήκαμε περάσαμε σε παράταξη, στις θέσεις μας και, πολύ σύντομα, μπήκε ο Διοικητής μας Πλοίαρχος Γ. Παγκάρας. 

Εδώ είναι ανάγκη να ανοίξω μία παρένθεση. Κοντούλης και στρουμπουλός, ο Παγκάρας ήτα πολύ αυστηρός, τυπικός και, στο άκρον υπηρεσιακός, όταν δε σου απηύθυνε το λόγο σε κοιτούσε με ένα γαλανό, διαπεραστικό βλέμμα που σε πάγωνε. Όταν έκανε επιθεώρηση, ακόμη και η απλή κίνηση των ματιών σου, επέσυρε αυστηρές παρατηρήσεις. Επίσης, ήταν λάτρης της υπερκαθαρεύουσας, την άγνοια της οποίας αγνοούσε συνώνυμο άγνοιας της ελληνικής γλώσσας. Κάποιος συμμαθητής μου τιμωρήθηκε επειδή δεν γνώριζε ότι «πλέται» είναι τα πέττα. Ή, ακόμη, όταν ο δόκιμος συσσιτιάρχης τού παρουσίαζε το δείγμα του συσσιτίου και ο Παγκάρας ρωτούσε «τι διαλαμβάνει το συσίτιον;», η απάντηση έπρεπε να δοθεί στην αρχαϊζουσα. Ένα επεισόδιο που έμεινε ιστορικό στην τάξη μας, είχε ως πρωταγωνιστή έναν μηχανικό συμμαθητή μας.

Εξαίρετο μυαλό, εντατικά μελετηρός και εξαίρετος μαθητής, αδυνατούσε να προφέρει σωστά τα αγγλικά, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες που κατέβαλλε. Μια μέρα, την ώρα των αγγλικών, μπήκε στην τάξη ο Παγκάρας και ο κλήρος της ανάγνωσης του μαθήματος έπεσε στον συγκεκριμένο. Σηκώθηκε κι άρχισε να διαβάζει, προφέροντας τις λέξεις όπως ήταν γραμμένες: «Σομετίμες χι μάντε μάνυ μίστακες». Ο Παγκάρας τον κοίταξε παγερά ενώ εμάς, μας είχε πιάσει ένα τρελλό γέλιο που αδυνατούσαμε να πνίξουμε. Τελικά, ο συμμαθητής μας δικαιολογήθηκε ότι ήταν «απαρασκεύαστος». Αυτό το «μάνυ μίστακες» ακόμη μας κάνει και γελάμε όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας. Τότε, ακούγαμε Παγκάρα και τρέμαμε, πράμα δε περίεργο, όταν τον συνάντησα χρόνια αργότερα, είδα έναν γλυκό, προσηνή, ηλικιωμένο κύριο που με ιδιαίτερη συγκίνηση εξεδήλωνε την ικανοποίησή του που διετέλεσε διοικητής μας. 

Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι από την πρώτη ημέρα εισόδου μου στη Σχολή και ιδίως από τις πρώτες δύσκολες μέρες ενός πρωτοετούς δοκίμου αισθάνθηκα να εμποτίζομαι από αυτό το ιδιαίτερο πνεύμα συναδελφικότητας, υπηρεσιακής και κοινωνικής συμπεριφοράς και ναυτικής-στρατιωτικής αγωγής που, εκ παραδόσεως, καλλιεργείται κι επικρατεί στο σώμα των Αξιωματικών του Ναυτικού και που τελικώς μας γίνεται βίωμα. Το Εγκόλπιον του Ναυτικού Δοκίμου ήταν το πρώτο βιβλίο που παρελάμβανε κάθε δόκιμος και ήταν ο οδηγός καθηκόντων και συμπεριφοράς για τα πάντα.

ΦΩΤΟ: Αρχείο Σ. Παναγιωτόπουλου Επεξ: Περί Αλός
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πνεύματος που προανέφερα, είναι ένα συμβάν κατά μία άσκηση πεζικών: Ο λοχαγός του Στρατού Ξηράς που διεύθυνε την άσκηση, όταν αντιλήφθηκε ότι κάποιος σε μια διμοιρία είπε κάτι, διέταξε: «όποιος ωμίλησε να κάνει εν βήμα εμπρός». Προς μεγάλη του έκπληξη, ολόκληρη η διμοιρία, ουδενός εξαιρουμένου, αδίστακτα σαν με παράγγελμα, έκανε ένα βήμα μπροστά. 

Επανέρχομαι σε εκείνο το χάραμα της 28ης Οκτωβρίου. Ο Παγκάρας μας ενημέρωσε για όσα είχαν λάβει χώρα πριν από μερικές ώρες και κατέληξε λέγοντας ότι η χώρα μας βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή τα λόγια του Παγκάρα μας αιφνιδίασαν. Οπωσδήποτε είχαμε μια γενικότερη γνώση για τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει τον προηγούμενο χρόνο και για τις ανησυχίες μήπως η χώρα μας δεν απέφευγε την εμπλοκή. Αλλά στη Σχολή δεν είχαμε καμμία πληροφόρηση σχετικά με τα πολιτικο-στρατιωτικά ζητήματα. Γνωρίζαμε επίσης, για τις συνεχείς ιταλικές προκλήσεις και για τον τορπιλλισμό του καταδρομικού Έλλη, για τον οποίο η κυβέρνηση τηρούσε χαμηλούς τόνους, αλλά η κοινή γνώμη βοούσε. 

Μάλιστα με τον τορπιλλισμό του Έλλη είχαμε μία αμεσότερη επαφή: Λόγω της διεθνούς καταστάσεως, ο θερινός εκπαιδευτικός πλους του 1940 με το εκπαιδευτικό πλοίο Άρης, περιορίστηκε στο Αιγαίο αντί του εξωτερικού. Το πρωί λοιπόν, εκείνης της ημέρας, 15ης Αυγούστου, είχαμε αποπλεύσει από τη Σκύρο με νότια κατεύθυνση. Στο πλοίο επιβαίναμε όλοι οι ναυτικοί δόκιμοι, εκτός από τους τεταρτοετείς που επέβαιναν σε πλοία του Στόλου, και οι ναυτόπαιδες. Φυσούσε ένα ελαφρύ μελτέμι και ο Άρης ταξίδευε με όλα τα πανιά ανοιγμένα, προς μέγιστη ικανοποίηση του κυβερνήτη του πλοιάρχου Μ. Θεοφανίδη. Ήταν πασίγνωστη η αγάπη του για την ιστιοπλοΐα και η άρνηση χρησιμοποίησης της μηχανής του πλοίου παρά μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης. Ύπαρχος ήταν ο πλωτάρχης Ι. Δομεστίνης. 

Ο Άρης, ένα μεγάλο, ωραίο, κάτασπρο ιστιοφόρο, κατέβαινε υπερήφανος να περάσει το Στενό του Καφηρέα. Όλο το πλήρωμα, ναυτικοί δόκιμοι και ναυτόπαιδες βρίσκονταν «εις τάξιν χειρισμού», μέσα σε άκρα σιωπή, με τον τηλεβόα να μεταδίδει τις εντολές του κυβερνήτη. Μου έμεινε στη μνήμη ένα συναίσθημα – ίσως και εξαιτίας όλων όσα πολύ σύντομα ακολούθησαν – που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα συναίσθημα ακαθόριστο: αυτά που γίνονται εκείνη τη στιγμή στο Άρης, αυτά που ακούγονταν και όσα βλέπαμε, δεν αποτελούσαν παρά την επανάληψη όλων εκείνων που ανέκαθεν συνέβαιναν και θα εξακολουθούσαν πάντα να συμβαίνουν. Ήταν, στα μάτια μου, το αιώνιο ζύμωμα του Έθνους μας με τη θάλασσα και τα καράβια. Έτσι ήταν πάντα και απλώς συνεχιζόταν. 

Αίφνης, μετά το μεσημέρι σημάνθηκε «πολεμική έγερσις» και επακολούθησε γενική κινητοποίηση, ενίσχυση φυλακών και οπτήρων, «πτύξις ιστίων», πλους με τη μηχανή, αλλαγή πορείας και, αργότερα, κάλυψη φώτων. Μέχρι τη στιγμή που σημάνθηκε η πολεμική έγερση δεν γνωρίζαμε ότι κατευθυνόμαστε προς την Τήνο, ούτε είχε γίνει οποιαδήποτε προετοιμασία αγήματος ή άλλης συμμετοχής στον εορτασμό της Παναγίας. Λέχθηκε τότε ότι το Άρης είχε καθοριστεί να συμμετάσχει στις εορτές της Μεγαλόχαρης αλλά, λόγω της επιμονής του Θεοφανίδη να μη χρησιμοποιεί τη μηχανή, θα καθυστερούσε ο κατάπλους του και αντικαταστάθηκε από το Έλλη.

Από αριστερά οι ναυτικοί δόκιμοι Δ. Ζώτος, Σ. Κονοφάος, Π. Καρανδρέας και Ι. Κακαβάς. ΦΩΤΟ: Αρχείο Χ. Παπασηφάκι.
Τελικά, με την αλλαγή της πορείας, το Άρης κατευθύνθηκε στον Νότιο Ευβοϊκό, διανυκτέρευσε εκεί για λόγους ασφαλείας και την επομένη κατέπλευσε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Εκεί αποβιβαστήκαμε και επιστρέψαμε οδικώς στη Σχολή. Εκεί μάθαμε για τον τορπιλισμό του Έλλη. 

Εκείνο, λοιπόν, το χάραμα, ο Παγκάρας μας μίλησε πολύ ωραία, μεταδίδοντας μας υψηλό φρόνημα. Προσέθεσε ότι θα αναχωρούσε για την πολεμική του θέση, εκείνη του διοικητή του Συγκροτήματος Ναυτικών Οχυρών Σαρωνικού. Σύντομα, ο πρώτος αιφνιδιασμός αντικαταστάθηκε από ενθουσιασμό και με το τέλος του λόγου του διοικητή μας, δεν θυμάμαι να έχω ποτέ φωνάξει δυνατότερα το «Ζήτω η Ελλάς!». Βράχνιασα, το ίδιο και οι άλλοι δόκιμοι. 

Είπε, επίσης, ο Παγκάρας ότι οι μεν τριτοετείς θα ονομάζονταν αμέσως αρχικελευστές [1], οι δε τεταρτοετείς σημαιοφόροι, ενώ οι υπόλοιποι της πρώτης και της δευτέρας τάξης θα αναχωρούσαμε σε άδεια. Πράγματι, δυο-τρεις ημέρες αργότερα, η τρίτη και η τετάρτη τάξη αποφοίτησαν. Οι μεν αρχικελευστές έφυγαν για το Στόλο, οι δε σημαιοφόροι για τις μοίρες ναυτικής αεροπορικής συνεργασίας, δεδομένου ότι είχαν ήδη εκπαιδευθεί ως εναέριοι παρατηρητές. 

Μετά από περίπου δέκα μέρες επιστρέψαμε στη Σχολή. Πρόωρα, βρεθήκαμε διοικούσα τάξη και, για να …γευθούμε πληρέστερα την εξουσία μας, οι πρωτοετείς ξαναέφαγαν νίλα. Αρχηγός δοκίμων έγινε ο αρχηγός της δευτέρας μαχίμων Σ. Κονοφάος. Η διοίκηση και το επιτελείο της Σχολής είχε αλλάξει: Διοικητής είχε παραλάβει ο ανακεκλημένος από την εφεδρεία Υποναύαρχος Β. Ζωιόπουλος και υποδιοικητής ο επίσης ανακεκλημένος πλοίαρχος Α. Λεβίδης [2]. 

Ανακεκλημένοι από την εφεδρεία ήταν και οι επιτηρητές μας, όπως ο υποπλοίαρχος Σ. Μπουντούρης. Όλοι τους ήταν μεγάλης ηλικίας αξιωματικοί, ειδικά δε για τον Ζωιόπουλο, που ήταν της τάξης εισόδου 1898 λέγαμε ότι τον είχαν βγάλει από τον …τάφο και τον αποκαλούσαμε … «ο χωματίλας»! 

Αρχίσαμε τα μαθήματα, η δε διδακτέα ύλη ήταν εμφανώς συμπεπτυγμένη, γιατί, όπως έλεγαν, θα αποφοιτούσαμε νωρίτερα από το κανονικό. Παράλληλα, παρακολουθούσαμε τις νίκες που είχαν αρχίσει στο Αλβανικό Μέτωπο και τη δράση του Ναυτικού μας στη θάλασσα. Θέλαμε να βρεθούμε στα πλοία και αισθανόμασταν ντροπή που μέναμε στα «μετόπισθεν». Μετά τα Χριστούγεννα, στην τάξη μου υπήρξαν και σκέψεις παραιτήσεων και κατάταξης ως ναύτες για να υπηρετήσουμε στα πλοία. Έφθασαν αυτά στα αυτιά της διοίκησης και μία μέρα μας συγκέντρωσε ο Μπουντούρης και μας μίλησε με σωφροσύνη και πειστικότητα. Μας είπε ότι εκείνη τη στιγμή το καθήκον μας ήταν να αφοσιωθούμε στα μαθήματά μας ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα της αποφοίτησής μας, να κατέχουμε τις γνώσεις που θα ήταν απαραίτητες για να είμαστε χρήσιμοι ως αξιωματικοί. Όσο για πολεμική δράση, δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε. Θα ερχόταν η σειρά μας – και μάλιστα πολύ άσχημα – γιατί ο πόλεμος θα διαρκούσε αρκετά για να έχουμε κι εμείς μερίδιο σε αυτόν. Πόσο αληθινός βγήκε! Ο ήρεμος, πατρικός τρόπος που μας μίλησε, μας έπεισε και μείναμε απερίσπαστοι στις σπουδές μας. Στις εξόδους μας, οι άνθρωποι του δρόμου, μας έβλεπαν με τη στολή του Ναυτικού και, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είμαστε, μας περιέβαλαν με αγάπη, εμείς δε παίρναμε ύφος και κάναμε τους… πολεμιστές! Από μέσα μας, όμως, αισθανόμαστε μειωμένοι γιατί αυτό δεν ήταν αλήθεια… Θα ερχόταν, όμως, η σειρά μας… 

Πολύ νωρίς η Αθήνα πήρε πολεμική όψη και ζούσε στο ρυθμό της εμπόλεμης κατάστασης. Έβλεπες στους δρόμους κοπέλες και νέες γυναίκες ντυμένες στην άσπρη στολή των εθελοντριών αδελφών νοσοκόμων του Ερυθρού Σταυρού, στρατιωτικές στολές και τραυματίες. Στα σπίτια έπλεκαν ασταμάτητα μάλλινες φανέλες και κάλτσες για τους φαντάρους. Η υπερήφανη, ενθουσιώδης, καθολική και με κάθε τρόπο συμμετοχή της κοινωνίας στον αγώνα, με την πεποίθηση όλων για την τελική νίκη, είχαν δημιουργήσει ένα υπέροχο πνεύμα. Ένα πνεύμα που όποιος το έζησε, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες, κυριεύεται από μεγάλη συγκίνηση. 

Θα αναφέρω μόνο ότι οι οικογένειες αυτών που έπεφταν στο μέτωπο δεν πενθούσαν ούτε δέχονταν συλλυπητήρια. Παρά τον πόνο τους, έδειχναν υπερηφάνεια για την θυσία των νεκρών τους. Ένοιωσα πολύ άσχημα όταν πήγα να συλλυπηθώ την οικογένεια του σημαιοφόρου Γεωργίου Αθανασίου για την απώλειά του στα τέλη Ιανουαρίου του 1941. Όχι μόνο δεν έγιναν δεκτά τα συλλυπητήριά μου αλλά παρατηρήθηκα για το «πως, ναυτικός δόκιμος ων, δεν εγνώριζα ότι οι Έλληνες δεν πενθούν τους υπέρ Πατρίδος πεσόντες νεκρούς των» [3]. 

Τη θαυμαστή αυτή ομοψυχία χαλύβδωναν οι απανωτές επιτυχίες των ενόπλων δυνάμεων μας και η απελευθέρωση των βορειοηπειρωτικών εδαφών. Η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο αποθεωνόταν στις παραστάσεις των επιθεωρήσεων και, γενικά, έπνεε ένας αέρας ενθουσιασμού και άκρατου πατριωτισμού. 

Αυτός ο αέρας ήταν που έφερε την κρητική V Μεραρχία στο μέτωπο. Η οικογένειά μου είναι από την Κρήτη και έχω ακούσει ότι η κοινωνία της Μεγαλονήσου έφερε βαρέως που στους Κρήτες δεν δινόταν η τιμή να πολεμήσουν υπέρ Πατρίδος. Ο Μεταξάς είχε προβλέψει τη διατήρηση της μεραρχίας Κρητών στη νήσο ως φρουρά της, αλλά, προ της αγανάκτησης της τοπικής κοινωνίας, συνηγόρηση για τη μεταφορά της στη ζώνη των επιχειρήσεων. Αργότερα και παρά την ατελή οργάνωση της άμυνας της νήσου, οι Γερμανοί δυσκολεύθηκαν να την καταλάβουν. Αν η μεραρχία είχε παραμείνει, ίσως η Κρήτη να μην καταλαμβανόταν [4].

Ταυτότητα του σημαιοφόρου Χρήστου Παπασηφάκι. ΦΩΤΟ: Αρχείο Χ. Παπασηφάκι. Επεξ: Περί Αλός
Όπως ήδη ανέφερα, παρακολουθούσαμε τη νικηφόρο εξέλιξη των επιχειρήσεων. Τις όποιες ειδήσεις μαθαίναμε στην έξοδό μας, ενώ δεν είχαμε καμμία επίσημη ενημέρωση από τη Σχολή. Σα να μην γινόταν πόλεμος. Σήμερα, το πράμα φαίνεται περίεργο – αν όχι ανεξήγητο – από τη στιγμή, μάλιστα, που μόνο καλά νέα υπήρχαν. Να ήταν, άραγε, εντολή του ΓΕΝ ή παράλειψη της διοίκησης της Σχολής; Αμφιβάλλω να ήταν το δεύτερο. Η Σχολή εσιώπησε ακόμη και όταν εισέβαλλε και η Γερμανία, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι αγνοούσαμε τη συντριβή της Γιουγκοσλαβίας και την κάθοδο των γερμανικών μεραρχιών προς Νότον. 

Μέχρι την 6η Απριλίου 1941 που δεχθήκαμε τη γερμανική επίθεση, θα μπορούσα να πω ότι δεν είχαμε αισθανθεί τη δράση του πολέμου. Εκείνο το απόγευμα, ο Πειραιάς βομβαρδίστηκε αλύπητα από τη γερμανική αεροπορία. Με τη σήμανση του συναγερμού, τρέξαμε στο καταφύγιο που ήταν σκαμμένο κάτω από τον βραχώδη λοφίσκο του θεραπευτηρίου και αισθανόμαστε τη γη να τρέμει από τις εκρήξεις. Μεταξύ των πλοίων που χτυπήθηκαν ήταν κι ένα φορτηγό πλοίο γεμάτο με πυρομαχικά του βρετανικού στρατού – το Κλαν Φράιζερ – που πήρε φωτιά. Οι βρετανικές αρχές δεν είχαν ενημερώσει τις ελληνικές για το επικίνδυνο φορτίο του πλοίου, ώστε αυτό να μην εισέλθει στο λιμάνι. Όταν σημάνθηκε πέρας συναγερμού ήταν νύκτα και πέσαμε να κοιμηθούμε στους θαλάμους μας. 

Ξυπνήσαμε μέσα στη νύκτα από μία ισχυρότατη έκρηξη, το ωστικό κύμα της οποίας ξεκάρφωσε τα παράθυρα και τα πέταξε στο εσωτερικό των θαλάμων. Από θαύμα δεν υπήρξαν ούτε καν τραυματισμοί. Πεταχθήκαμε από τα κρεβάτια μας και τρέξαμε κάτω. Ένα μεγάλο κομμάτι πυρακτωμένης λαμαρίνας είχε πέσει στην οροφή του Κεντρικού Κτιρίου και είχε μεταδώσει τη φωτιά στο πισόχαρτο με το οποίο ήταν σκεπασμένο το υαλοστάσιό της για λόγους κάλυψης φώτων. Η έκρηξη προερχόταν από τα πυρομαχικά του Κλαν Φράιζερ που, τελικά, είχαν αναφλεγή, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές στο λιμάνι και στα πλοία που ναυλοχούσαν σε αυτό. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τους Γερμανούς να προελαύνουν, η Σχολή δεν μπορούσε να συνεχίσει τη λειτουργία της και το πρωί της 7ης Απριλίου μας έδιωξαν σε επ’ αόριστον άδεια. Και πάλι, μέσα στη παραζάλη των ημερών, καμμία οδηγία δεν μας δόθηκε. 

Το σπίτι μου ήταν στην Κρήτη, ωστόσο, η μετάβαση εκεί ήταν πρακτικά αδύνατη εκείνες τις μέρες. Αναγκαστικά, λοιπόν, έμενα στο σπίτι του θείου μου. Εξ άλλου, οι γονείς μου ήταν εγκατεστημένοι στο Μεσολόγγι όπου ο πατέρας μου ήταν διοικητής του εκεί Κέντρου Επιστράτευσης. Ήταν αξιωματικός του πεζικού και, μετά τον τραυματισμό του στη μάχη του Σκρα, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε μεταταγεί στο Σώμα των Στρατολόγων. Θυμάμαι, πάντως, ότι ανεβαίνοντας στην Αθήνα, πέρασα από την πλατεία του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά και είδα να έχει εκτιναχθεί εκεί η τσιμινιέρα του Κλαν Φράιζερ. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Χρ. Παπασιφάκι και Α. Κ. Δημητρακόπουλου 

[1] Βαθμός αντίστοιχος του σημερινού ανθυπασπιστή.
[2] Ο Α. Λεβίδης, με δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσημβρινή Ρωσία, υπήρξε μια από τις ηρωϊκές μορφές του Ναυτικού. Στη διάρκεια της Κατοχής, ίδρυσε και διηύθυνε την αντιστασιακή οργάνωση «Μαλέας» που είχε ως αποστολή τη συλλογή πληροφοριών, τη διενέργεια δολιοφθοριών και τη διαφυγή προσωπικού στη Μέση Ανατολή. Αρχές του 1943 διέφυγε στη Μ. Ανατολή και τοποθετήθηκε στην Υπηρεσία Πληροφοριών Καϊρου, στη συνέχεια δε, από τις αρχές Μαΐου του 1943, διατέλεσε προϊστάμενος της Υπηρεσίας Πληροφοριών Σμύρνης. Τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους, μετέχοντας σε διασυμμαχική επιτροπή για την απελευθέρωση νήσων του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, συνελήφθη από το πλήρωμα της ιταλικής τορπιλακάτου η οποία τη μετέφερε, παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές της Σύρου και εγκλείστηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στη Γερμανία, όπου παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωσή του από τα αμερικανικά στρατεύματα τον Σεπτέμβριο του 1945, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 24/8/1945, τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας, για: ηρωϊκήν μέχρι αυτοθυσίας απόδοσιν επί του πεδίου της μάχης προς απελευθέρωσιν των ελληνικών νήσων, τον Σεπτέμβριον 1943 κατά την συνθηκολόγησιν της Ιταλίας. Παράλληλα, του απονεμήθηκε και το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Order of the British Empire).
[3] Ο Γεώργιος Αθανασίου ήταν γιός του Ναυάρχου ε.α. Νικολάου Αθανασίου και αδελφός των Αθανασίου και Ιωάννου Αθανασίου, επίσης αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Ενώ το αντιτορπιλλικό Θύελλα, στο οποίο υπηρετούσε, συνόδευε το επιβατηγό Αλμπέρτα από τον Πειραιά στη Μήλο με σφοδρή θαλασσοταραχή, γλίστρησε τις νυχτερινές ώρες της 27ης Ιανουαρίου 1941, έπεσε στη θάλασσα και απωλέσθηκε, παρά την εκτεταμένη, διαρκείας έρευνα που ακολούθησε. Ανήκε στη «διοικούσα» τάξη όταν εγώ (ο Χρ. Παπασιφάκις) εισήλθα στη Σχολή κι έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως και αγάπης μεταξύ των τότε δοκίμων. Για την απώλεια του Αθανασίου έγραψε ο Ακαδημαϊκός Σ. Μελάς στο κεφάλαιο Ο Κύριος Άθλος του βιβλίου του Φλογισμένα Πέλαγα. Η Θαλασσινή Εποποιία 1940-1941. Στη περιγραφή αυτή υπάρχουν μερικές χωρίς ιδιαίτερη ουσία ανακρίβειες, ενώ τα πραγματικά γεγονότα αναφέρονται στην αφήγηση του Κ. Τσάλλη στο παρόν βιβλίο του Δημητρακόπουλου. Στις 16/9/1946 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων επειδή: υπηρετών εις το Ναυτικόν κατά τον λήξαντα πόλεμον, απωλέσθη εν διατεταγμένη υπηρεσία διατελών.
[4] Η Μεραρχία Κρήτης μεταφέρθηκε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου του 1940 (βλ. Φωκά, τομ. Α΄, σελ. 138- 141).

27 Οκτωβρίου 2017

28η Οκτωβρίου 1940: Πολεμικά πλοία στον Πειραιά ανοικτά για το κοινό

Με αφορμή τον εορτασμό της Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 τρία πολεμικά πλοία θα είναι ανοικτά στον κοινό στον Πειραιά.

Η φρεγάτα ΨΑΡΑ, η πυραυλάκατος ΝΤΕΓΙΑΝΝΗΣ και το υποβρύχιο ΜΑΤΡΩΖΟΣ θα καταπλεύσουν στον λιμένα του Πειραιά, όπου θα παραβάλουν στα κρηπιδώματα 11 και 12 (Εκθεσιακό Κέντρο ΟΛΠ), προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία στο κοινό να τα επισκεφθεί. 

Τα πλοία θα είναι ανοικτά στο κοινό από την Παρασκευή 27 έως την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017. 

Οι ώρες του επισκεπτηρίου έχουν ως ακολούθως:
Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017, από 15:00 έως 19:00.
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017, από 09:00 έως 19:00.
Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017, από 09:00 έως 17:00.


πηγή

18 Οκτωβρίου 2017

Δεν είναι μουσείο το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ… είναι η ναυαρχίδα μας!

«Δεν μ’ αρέσει η λέξη Μουσείο. Νομίζω ότι αδικεί το «Αβέρωφ». Μουσεία έχουμε χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Αβέρωφ έχουμε μόνο ένα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Είναι η ναυαρχίδα μας, είναι ένα ζωντανό πλοίο, που ενώνει τους Έλληνες». 

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Η στεντόρεια φωνή που «γεμίζει» τον χώρο δεν ανήκει σε άλλον από τον κυβερνήτη του θρυλικού θωρηκτού, αρχιπλοίαρχο Σωτήριο Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος με πάθος που καθρεφτίζεται στο βλέμμα του εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τι σημαίνει γι’ αυτόν το πλοίο που κλήθηκε για δεύτερη φορά στη μακρά καριέρα του στις θάλασσες να υπηρετήσει (η πρώτη το 2010-2012 και η δεύτερη από τον Απρίλιο του 2015 έως σήμερα). 

Ένα πλοίο που έγραψε ορισμένες από τις πλέον λαμπρές σελίδες ιστορίας του ελληνικού έθνους και που ύστερα από 72 χρόνια από το τελευταίο του ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε στην πόλη και άραξε μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον δρόμο που φέρει το όνομα του ανθρώπου που το οδήγησε στο απόγειο της δόξας του, του ναυάρχου Κουντουριώτη.

«Αυτό το πλοίο ενώνει τους Έλληνες. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αισιόδοξοι. Και όπως αναγεννάται το Αβέρωφ -γιατί αναγεννάται συνεχώς τα τελευταία χρόνια- έτσι θα αναγεννηθεί και η Ελλάδα» λέει ο κυβερνήτης του καταδρομικού θωρηκτού, ο οποίος δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του για το «ποτάμι» των επισκεπτών που κατακλύζει καθημερινά το πλοίο.

«Ευχαριστούμε που ήρθατε πάνω. Είναι τιμή μας. Ευχαριστούμε που φέρατε το καράβι μας πάνω” μού λένε και η συγκίνηση είναι μεγάλη» εξηγεί και αποκαλύπτει πως όνειρό του είναι να δει το «Αβέρωφ» να κινείται μόνο του, με τα δικά του συστήματα. 

«Είναι ένα όνειρο που μπορεί να φαντάζει για κάποιους δύσκολο, ουτοπία, αλλά επειδή ξέρω το καράβι, ξέρω το υλικό του, το ζω, νομίζω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε όλοι -γιατί είναι και θέμα οικονομικό- να το δούμε ξανά να λειτουργεί» λέει. 

Το ταξίδι, από τη Μαρίνα Φλοίσβου έως τη Θεσσαλονίκη, μακρύ και δύσκολο, αλλά ο κυβερνήτης του δεν φοβήθηκε, όπως λέει, ούτε μια στιγμή και τόσο ο ίδιος όσο και το πλήρωμα το ευχαριστήθηκαν όσο τίποτα άλλο. 

«Ακούστηκαν για πρώτη φορά μετά από 72 χρόνια εντολές, διαταγές, οργανώθηκε το πλοίο, λειτούργησε με βάρδιες, όπως όταν ένα πλοίο ταξιδεύει. Άλλαξε η σελίδα για μένα στο πώς πλέον κινείται το Αβέρωφ στο πλαίσιο του Ναυτικού και της Ελλάδας» σημειώνει.

πηγή 

Δείτε ένα όμορφο slideshow από το ταξίδι του ΑΒΕΡΩΦ προς την Θεσσαλονίκη

6 Οκτωβρίου 2017

ΓΕΝ: Πρόγραμμα προληπτικής ιατρικής στα νησιά του Αιγαίου από το πλοίο γενικής υποστήριξης «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ»

Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι από 11 έως 17 Οκτωβρίου 2017, με το πλοίο γενικής υποστήριξης (ΠΓΥ) ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ και την επιβαίνουσα διευρυμένη Διακλαδική Υγειονομική Ομάδα, υλοποιείται το πρόγραμμα προληπτικής ιατρικής αναβαθμισμένης δυνατότητας, για την πρωτοβάθμια περίθαλψη των κατοίκων νησιών του Αιγαίου. 

Η επιβαίνουσα Διακλαδική Υγειονομική Ομάδα, αποτελείται από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό διαφόρων ειδικοτήτων (Παθολόγο, Χειρούργο Καρδιολόγο, Ακτινολόγο, Ορθοπεδικό, Οφθαλμίατρο, Οδοντίατρο, ΩΡΛ και Νοσηλευτικό προσωπικό).

Ο πλους του ΠΓΥ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ έχει προγραμματισθεί ως ακολούθως:

11 Οκτωβρίου ν. Σαμοθράκη
12 – 13 Οκτωβρίου ν. Λέσβο (Πλωμάρι, επ’ ωφελεία κατοίκων Πλωμαρίου και Καλλονής)
14 Οκτωβρίου ν. Οινούσες
15 Οκτωβρίου ν. Ψαρά
16 Οκτωβρίου ν. Φούρνοι
17 Οκτωβρίου ν. Σάμο (Καρλόβασι)

πηγή

29 Σεπτεμβρίου 2017

Η Πειρατεία στην Αρχαία Ελλάδα (το νέο βιβλίο της συγγραφέως ερευνήτριας Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου)

Βιβλίο. Συγγραφεύς: Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου (Συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας). Εκδ. Historical Quest 2017.

Μια ακόμα εκπληκτική έκδοση που δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη των ανθρώπων που αγαπούν την ιστορία μας.

5 Σεπτεμβρίου 2017

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧ. ΕΛΛΑΔΑ

Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς –Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας 

Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Historical Quest 2017
Κεντρική Διάθεση:
Χρυσηϊδος 66, Ίλιον, Αθήνα, Τ.Κ. 131 22
Τηλ. /Φαξ: 210 26 11 832

Η πειρατεία στoν αρχαίo ελληνικό κόσμο δεν υστερεί σε τίποτε (οργάνωση, τακτικές κλπ.) από το σύγχρονο αυτό φαινόμενο. 

Πειρατεία ασκείται και σήμερα, με πειρατές να δρουν ακόμη σε πολλές περιοχές της γης, όπως στον κόλπο του Άντεν, κόλπο Γουϊνέας, Στενά Ινδονησίας κλπ. Οι πειρατές των εν λόγω περιοχών είναι άρτια οργανωμένοι, με επίπεδα ιεραρχίας και δεν αρκούνται μόνο στην ευκαιριακή αρπαγή αγαθών αλλά προχωρούν σε κατάληψη του σκάφους και εν συνεχεία στην απαίτηση λύτρων για απελευθέρωση του πληρώματος. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Σομαλίας (κόλπος Άντεν), οι πειρατές αιτιολογούν τις ενέργειές τους ισχυριζόμενοι την παράνομη αλιεία ξένων αλιευτικών (το οποίο είναι αληθές) εντός των υδάτων τους, αλλά και άλλους λόγους. Δεν παύουν όμως οι πράξεις τους να είναι παράνομες, βίαιες και να προκαλούν ανησυχία και δέος στα πληρώματα των πλοίων που διαπλέουν τις εν λόγω περιοχές.

Το βιβλίο της Κρίστυ Ε. Ιωαννίδου συνιστά μια ευχάριστη συγγραφική έκπληξη, καθώς βρίθει πολλών και ποικίλων παραδειγμάτων ασκήσεως πειρατείας, τα οποία επιλέχθηκαν και σταχυολογήθηκαν από την μελέτη αρχαίων κειμένων, ενώ ταυτόχρονα χαρίζει μια πλούσια όσο και λεπτομερή ανάλυση του διαχρονικού αυτού φαινομένου. Η πληθώρα παραπομπών σε αρχαίες και σύγχρονες μελέτες διευκολύνουν τον κάθε ενδιαφερόμενο για περαιτέρω αναζήτηση στοιχείων. Η έρευνα που έχει διεξάγει η συγγραφεύς σχετικά με το άγνωστό στο ευρύ κοινό ζήτημα της ναυταπάτης στην αρχαία Ελλάδα (αξίζει να σημειωθεί ότι και η πειρατεία συνιστά μορφή ναυταπάτης) είναι εξίσου εντυπωσιακή όσο και ενδιαφέρουσα και αποτελεί παγκοσμίως μοναδική έρευνα για το φαινόμενο αυτό στο πλαίσιο της εξεταζόμενης ιστορικής περιόδου. Τέλος, τα σύντομα αλλά ενδεικτικά παραδείγματα ανδρών, που άσκησαν πειρατεία καθώς και οι αναφορές στα επώνυμα θύματά τους, ενισχύουν την θεματογραφία του βιβλίου χαρίζοντας μια ευχάριστη έκπληξη στον αναγνώστη.

Αναμφισβήτητα το ευρηματικό αυτό βιβλίο καλύπτει και παράλληλα συμπληρώνει πολλά κενά στην υφιστάμενη σύγχρονη βιβλιογραφία και εκτιμώ πως δεν θα έπρεπε να απουσιάζει από καμία βιβλιοθήκη.

Αθήνα, Απρίλιος 2017
Υποναύαρχος Αντώνης Παπαϊωάννου ΠΝ(εα)
Πρώην Διοικητής EUNAVFOR/Somalia

Το ΤΡΙΗΡΗΣ εύχεται στην αγαπητή φίλη Κρίστυ συγγραφέα και ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας, αλλά και διαχειρίστρια του φιλικού μας ιστολογίου Περί Αλός, καλή επιτυχία στην κυκλοφορία του νέου βιβλίου της, που σίγουρα θα αποτελέσει όπως και τα προηγούμενα, ένα χρήσιμο εργαλείο για όσους θέλουν να ασχοληθούν και να μάθουν την ναυτική μας ιστορία.

9 Αυγούστου 2017

Πάρτε ένα θυμιατήρι να θυμιατίσουμε με ΠΙΣΤΗ την Ελλάδα μας ΚΑΙ να δείτε τι θα γίνει !!!

Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Βαρδάκας  

Τι θα γίνει άραγε; Θα ανατινάζονται καίρια τα σκοτεινά και ύπουλα σχέδια που εξυφαίνονται τούτες τις κρίσιμες στιγμές πίσω από τις πλάτες μας. 

Πάνε οι αντίχριστοι να μικραίνουν την Ελλάδα μας. Το βλέπουμε στην επικαιρότητα , στις προθέσεις και τις δηλώσεις των εχθρών μας. 

Ένα μόνο Θωρηκτό μεγάλωσε την Ελλάδα. Αλλά τι θωρηκτό ήταν αυτό το ΑΒΕΡΩΦ του Ναυάρχου Κουντουριώτη; 

Πριν πολλά χρόνια είχα ένα υπερηλικιωμένο γείτονα που πλησίαζε τον αιώνα. Και το μυαλό και τα μάτια του ήταν ξουράφι. Όταν με έβλεπε να θυμιατίζω στο μπαλκόνι μου έλεγε την ίδια ιστορία. - Πάλι τα κανόνια θυμιατίζεις; και χαμογελούσε Όμως δεν το παρεξηγούσα γιατί γνώριζα τι εννοούσε. 

Μου αφηγήθηκε  ήδη πολλές φορές: - Δεν ξεχνιέται η θητεία που έκανα σαν νέος – εθελοντής ναύτης στο θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ δίπλα στον ήρωα μας Ναύαρχο  Παύλο Κουντουριώτη.  
- Λίγο πριν τις κρίσιμες στιγμές των συναντήσεων που είχαμε με τα εχθρικά πλοία και λίγο πριν βρεθούμε σε απόσταση βολής…
- Ο Κουντουριώτης είχε οργανώσει τρεις ομάδες ναυτών υπό  την εποπτεία ναυκλήρων και όλοι αυτοί ανάβανε θυμιατήρια εκείνη την καθοριστική στιγμή  και έτρεχαν να θυμιατίσουν τα κανόνια και τα πολυβόλα του Θωρηκτού Αβέρωφ.  
- Η πνευματική συνταγή ήταν ιδέα του Παύλου  Κουντουριώτη και είχε πάντα επιτυχία.
- Ήταν κοινό μυστικό όλων μας. 
- Κάθε φορά που θυμιατίζαμε και μάλιστα με θυμίαμα- γιασεμί παραγγελία του Ναυάρχου από το Περιβόλι της Παναγίας οι οβίδες μας κτυπούσαν διάνα και έκαναν μεγάλες καταστροφές στον εχθρό που οπισθοχωρούσε αλλόφρων. - Το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι όλο το προσωπικό  περίμενε πως και πως τα « θυμιατήρια- πληρώματα» όπως μας έλεγαν και σταυροκοπιόταν, όπως στις Εκκλησίες.

Στα λεγόμενα του σεβαστού μου γείτονα κρατούσα μια επιφύλαξη, αλλά όταν ασχολήθηκα περαιτέρω με το θέμα, διαπίστωσα ότι όχι μόνο αυτό αλλά και άλλα πολλά παράδοξα λάμβαναν χώρα επάνω στο ΑΒΕΡΩΦ που σηματοδοτούσαν το μεγάλωμα της ΕΛΛΑΔΟΣ.
«ήταν το μοναδικό πλοίο που έχει ναό στο κατάστρωμα. Δεν υπέστειλε ποτέ την Ελληνική σημαία και δεν έχασε καμία μάχη. 

Τα χριστιανικά αισθήματα της τότε ελληνικής κοινωνίας αλλά και οι προσωπικές πεποιθήσεις των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού και όχι μόνο του Π. Κουντουριώτη φρόντισαν ώστε στο νέο εύδρομο του στόλου, το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», να υπάρχει Εκκλησία επί του καταστρώματος, παρότι δεν προβλεπόταν από τα αρχικά σχέδια του πλοίου, τα οποία προσαρμόστηκαν κατόπιν σχετικής επιθυμίας και παραγγελίας του Πολεμικού Ναυτικού» 

Το εκκλησάκι έγινε στο σημείο που ήταν σχεδιασμένη η πυριταποθήκη. 

Πρόκειται για το μοναδικό πολεμικό πλοίο με ναό και μάλιστα πάντα υπηρετούσε ιερέας, ο οποίος ήταν ο τρίτος στην αρχαιότητα σε βαθμό. 

Η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου επέδρασε ουσιαστικά στην ψυχολογία του πληρώματος και συνετέλεσε στην επιτυχία της αποστολής του. 

Καθ’ όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, επέβαινε του πλοίου στρατιωτικός ιερέας ως κανονικό μέλος του πληρώματος και λειτουργούσε Κυριακές και γιορτές. 

Στις 8 Ιουνίου 1912 η Ιερά Σύνοδος διόρισε εφημέριο του πλοίου τον αρχιμανδρίτη και μετέπειτα Μητροπολίτη Σπάρτης Διονύσιο Δάφνο. Ο ιερέας, θέλοντας να συμβάλει και στην καλλιέργεια της χριστιανικής πίστης και της θρησκευτικότητας του πληρώματος, πραγματοποιούσε κατά καιρούς διάφορες ομιλίες. 

Το σημάδι από τον Θεό 

Ο Άγιος Νικόλαος πάντοτε προστάτευε το πλοίο, αναφέρουν μαρτυρίες.
«Παραμονές της ναυμαχίας της Έλλης, ένας υποκελευστής καθάριζε το πλοίο με έναν κουβά. Μόλις τελείωσε, ξάπλωσε να κοιμηθεί και, όταν ξύπνησε, είδε συγκλονισμένος επάνω στον κουβά σχηματισμένο το πρόσωπο ενός Αγίου» περιγράφει ο κυβερνήτης του «Αβέρωφ» κ. Χαραλαμπόπουλος και συνεχίζει: «Η συγκίνηση όλων ήταν φανερή, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την εικόνα, ήταν πράγματι η μορφή ενός Αγίου.

Συγκλονισμένοι, πήραν τον κουβά και πήγαν στον Κουντουριώτη, ο οποίος ήταν βαθιά θρησκευόμενος. 

Με δάκρυα στα μάτια, ο κυβερνήτης είπε ότι αυτό είναι ένα σημάδι από τον Θεό ότι θα κερδίσουμε τη μάχη. Και, πράγματι, έτσι έγινε. Γι’ αυτό και ο Κουντουριώτης διέταξε μετά τη θριαμβευτική νίκη να γίνει λιτανεία. 

Στη συνέχεια, ο κουβάς τοποθετήθηκε στο εκκλησάκι. Ιερέας τότε ήταν ο Δάφνος, ο οποίος, όταν το 1915 έγινε Μητροπολίτης Σπάρτης, πήρε τον κουβά μαζί του. Το 1937 ο βασιλεύς πήγε επίσκεψη στη Σπάρτη και, όταν ο Μητροπολίτης του εξήγησε την ιστορία, ο βασιλιάς του ζήτησε να επιστρέψει τον κουβά στο πλοίο, όπου και ανήκει. Σήμερα μπορεί όποιος θέλει να δει στο “Αβέρωφ” τον κουβά με τη μορφή του Αγίου». Αυτό ήταν ένα από τα θαύματα που καταγράφονται στο ημερολόγιο του πλοίου. 

Ο Κουντουριώτης ευλογούσε το πλήρωμα με έναν ξύλινο σταυρό. «Ο,τι πετυχαίνω είναι από τον Θεό» έλεγε. 

Ο κ. Χαραλαμπόπουλος μας εξηγεί ότι ο ναύαρχος Κουντουριώτης θεωρούσε πως ό,τι κάνει και ό,τι πετυχαίνει δεν πραγματοποιούνται από τον ίδιο, αλλά επειδή το ήθελε ο Θεός. 

Μας μεταφέρει ακόμα ένα περιστατικό: «Είχε βγει ο τουρκικός στόλος από τα Δαρδανέλια και ο ελληνικός στόλος κινούνταν για να τον συναντήσει. 

Ο Κουντουριώτης ζήτησε να του φέρουν από το εκκλησάκι ένα κουτί, το οποίο είχε μέσα έναν ξύλινο σταυρό. Με τον σταυρό γύρισε όλο το πλοίο και ευλόγησε όλο το πλήρωμα

Ανέβηκε στην κόντρα γέφυρα, ακούμπησε τον σταυρό και είπε: “Εδώ που ακουμπά ο σταυρός τούρκικο βλήμα να μην ακουμπήσει”. 

Πραγματικά, οι τουρκικές δυνάμεις έριξαν 1.800 βλήματα εναντίον του “Αβέρωφ”, αλλά πέτυχαν το πλοίο μόνο τα 15». 

Ύστερα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει ότι προστάτης του πλοίου είναι ο Άγιος Νικόλαος. Ακόμη και σήμερα, ο Άγιος δηλώνει την παρουσία του»  http://www.dogma.gr/ Από Dogma • 06 Δεκεμβρίου 2015

Θωρηκτό Αβέρωφ. Ο θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού επέστρεψε στον "θρόνο" του!

Τελικά
Πάρτε ένα θυμιατήρι να θυμιατίσουμε με ΠΙΣΤΗ  την Ελλάδα μας ΚΑΙ να δείτε τι θα γίνει!!! 


Με Πίστη και Ελπίδα 

Δρ. ΚωνσταντίνοςΒαρδάκας 

πηγή