25 Σεπτεμβρίου 2012

Σε υπηρεσία τέθηκε το πρώτο κινεζικό αεροπλανοφόρο.

Το Λιαονίνγκ, το πρώτο αεροπλανοφόρο της Κίνας, εντάχθηκε σήμερα επισήμως στις δυνάμεις του κινεζικού πολεμικού ναυτικού, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Αμυνας, εν μέσω κλιμακούμενων εντάσεων με την Ιαπωνία στη Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας.

«Σήμερα το πρωί το πρώτο κινεζικό αεροπλανοφόρο, το Λιανονίνγκ, ετέθη επισήμως σε υπηρεσία», αναφέρεται στην ανακοίνωση του υπουργείου.

Το πλοίο έχει μήκος 300 μέτρα και ναυπηγήθηκε με βάση κύτος που είχε κατασκευασθεί στην Σοβιετική Ενωση και αγοράστηκε από την Ουρκανία. Πηρέ την ονομασία της κινεζικής επαρχίας Λιαονίνγκ στην οποία ανακατασκευάστηκε.

Το αεροπλανοφόρο θα επιτρέψει στην Κίνα «να αναβαθμίσει τις επιχειρησιακές ικανότητες του πολεμικού της ναυτικού σε σύγχρονο επίπεδο και να βελτιώσει τις αμυντικές της ικανότητες», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Το πλοίο «θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κράτους», σύμφωνα με το υπουργείο Αμυνας.

Ωστόσο, σύμφωνα με ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, θα χρειασθούν ακόμη πολλά χρόνια μέχρι το Πεκίνο να αποκτήσει μια πλήρως λειτουργική αεροναυτική μονάδα πλαισίωσης του αεροπλανοφόρου. Θεωρούν επίσης ότι η Κίνα ναυπηγεί, χωρίς να το έχει ανακοινώσει, ακόμη ένα ή δύο αεροπλανοφόρα.

«Η ανάπτυξη αεροπλανοφόρων αποτελεί σημαντικό τμήμα του εκσυγχρονισμού της εθνικής άμυνας της Κίνας, ιδιαίτερα της ναυτικής της δύναμης, και αυτό το αεροπλανοφόρο είναι απαραίτητο βήμα προς ακόμα πιο προηγμένα αεροπλανοφόρα στο μέλλον», δήλωσε ο υποναύαρχος Γιανγκ Γι μιλώντας στην εφημερίδα China Daily. 

«Καμία ανοχή σε όποιον βλάψει την κινεζική εδαφική κυριαρχία» 

Εν τω μεταξύ, ο κινέζος υφυπουργός Εξωτερικών Ζανγκ Ζιτζούν δήλωσε σήμερα στον ιάπωνα ομόλογό του ότι η Κίνα δε θα ανεχθεί οποιαδήποτε παραβίαση της κυριαρχίας της, στη διάρκεια συνάντησής τους στο Πεκίνο με στόχο την εκτόνωση της κρίσης σχετικά με τα διαφιλονικούμενα νησιά στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας.

«Η Κίνα δε θα ανεχθεί οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια από την Ιαπωνία, η οποία θα βλάψει την κινεζική εδαφική κυριαρχία», τονίζεται σε ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών.

Ο κινέζος αξιωματούχος τόνισε ότι η Ιαπωνία πρέπει να θέσει τέλος στις αυταπάτες, να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για να διορθώσει τα λάθη της και να αποκαταστήσει το κλίμα συναίνεσης και κατανόησης μεταξύ των δύο χωρών. Όπως μάλιστα επισημαίνει, ο Ζανγκ Ζιτζούν η ιαπωνική κυβέρνηση, με την αγορά των νησιών εμφανίζεται να « αγνοεί τα ιστορικά γεγονότα και το διεθνές δίκαιο».

Οι σινο-ιαπωνικές σχέσεις επιδεινώθηκαν αυτόν τον μήνα μετά την αγορά από την ιαπωνική κυβέρνηση μικρών ακατοίκητων νησιών στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας που ανήκαν σε ιδιώτη και τα οποία διεκδικούν Κίνα και Ταϊβάν. Η αγορά των νησιών αυτών προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σε ολόκληρη την κινεζική επικράτεια.

Σε παράλληλες εξελίξεις, έξι σκάφη της ακτοφυλακής της Ταϊβάν συνοδευόμενα από δεκάδες αλιευτικά εισήλθαν σήμερα στα ιαπωνικά χωρικά ύδατα στα ανοικτά των διαφιλονικούμενων νησιών, ανακοίνωσε η ιαπωνική ακτοφυλακή.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο της ιαπωνικής ακτοφυλακής, ορισμένα από τα πλοία της ακτοφυλακής της Ταϊβάν μεταφέρουν άνδρες των ειδικών δυνάμεων του στρατού.
Η ίδια πηγή ανέφερε ότι στα αλιευτικά έχουν αναρτηθεί πανό που γράφουν «Ορκιζόμαστε να υπερασπιστούμε τα Ντιαογιουτάι», όπως αποκαλεί η Ταϊβάν τα νησιά αυτά.
Εκτός από τα σκάφη της ακτοφυλακής της Ιαπωνίας και τα πλοία της Ταϊβάν, στην περιοχή πλέουν και πέντε κινεζικά πλοία. 

20 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΕΕ σε Σαμαρά: Πέντε εκ. ευρώ για τη Ναυτική Εκπαίδευση.

Τη θέλησή τους να επενδύσουν στην Ελλάδα εξέφρασε το προεδρείο της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στη συνάντηση που είχαν με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.

Παράλληλα και σύμφωνα με πληροφορίες του protothema.gr ο εφοπλιστικός θα δώσει κεφάλαια για να στηρίξει τη Ναυτική Εκπαίδευση δίνοντας χρήματα για να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού με νέες τεχνολογίες, κτηριακές υποδομές κα.
Σύμφωνα με πληροφορίες οι οποίες όμως δεν επιβεβαιώνονται επισήμως, το ποσό ίσως φθάσει και τα πέντε εκατομμύρια ευρώ.

Η ελληνική κυβέρνηση για να διασφαλίσει τη διεθνή πρωτοπορία της Ελλάδας στην ναυτιλιακή βιομηχανία χώρας, έχει επιλέξει τρεις συγκεκριμένες δράσεις:

1) τον εκσυγχρονισμό και την κατάλληλη υποστήριξη του νηολογίου με στόχο την ενίσχυση της ελληνικής σημαίας και την προσέλκυση ναυτιλιακού συναλλάγματος.

2) τη δημιουργία μιας ενιαίας ναυτιλιακής θυρίδας για την εξυπηρέτηση των χρηστών της ναυτιλίας, αλλά και την προσέλκυση μεγάλων εταιρειών διαχείρισης και ανάπτυξης εμπορικών στόλων, μέσω της εξάλειψης της γραφειοκρατίας και της αποτελεσματικής επί 24ώρου βάσεως παροχής υπηρεσιών.

3) την προσέλκυση στην Ελλάδα εταιρειών παροχής βοηθητικών προς τη ναυτιλία υπηρεσιών.

Επίσης οι Έλληνες εφοπλιστές για μία ακόμη φορά είπαν ότι θα φέρουν περισσότερα πλοία στην ελληνική σημαία. Επίσης τόνισαν ότι θα δώσουν δουλειά σε Έλληνες ναυτικούς σε μία προσπάθεια να συμβάλουν στη μείωση της ανεργία


Πηγή: Marinews.gr

Ακτοπλοΐα: Εκλογές υπό το βάρος των νέων σεναρίων σωτηρίας.



Σε κρίσιμη φάση εισέρχεται η υπόθεση σωτηρίας της Ελληνικής Ακτοπλοΐας. Σήμερα πραγματοποιείται η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας ενώ θα γίνουν εκλογές για την ανάδειξη νέου προεδρείου μετά την παραίτηση του Απόστολου Βεντούρη.

Η νέα διοίκηση θα κληθεί να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση προκειμένου να βρεθούν λύσεις για να μην καταρρεύσουν οι θαλάσσιες συγκοινωνίες.

Μάλιστα την προσεχή Δευτέρα έχει προγραμματισθεί η συνάντηση του υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, Κωστή Μουσουρούλη με αντιπροσωπία του Συνδέσμου προκειμένου να ενημερωθούν οι ακτοπλόοι για τα μέτρα που μελετάει η κυβέρνηση.

Οι εταιρείες θεωρούν ότι οι αλλαγές που επεξεργάζεται το ΥΝΑ, με βάση στοιχεία από έρευνα της Εθνικής Τράπεζας, για τη λειτουργία της ακτοπλοϊκής είναι ανέφικτες.

Ο ΣΕΕΝ θα ζητήσει από τον ΥΝΑ να αντιμετωπίσει τα άμεσα προβλήματα της ακτοπλοΐας, με βασικότερο την παντελή έλλειψη ρευστότητας. Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με την προμήθεια καυσίμων τα οποία είναι πλέον πανάκριβα εκτοξεύοντας το κόστος λειτουργίας ενός πλοίου.

Όσο αφορά το νέο σύστημα δρομολόγησης των πλοίων το υπουργείο θέλει να εφαρμόσει από το 2014.
Ο κ. Μουσουρούλης θα παρουσιάσει στους ακτοπλόους την προσεχή Δευτέρα τη μελέτη που εκπόνησε άτυπη Ομάδα Εργασίας που συγκροτήθηκε από στελέχη της Εθνικής της Ελλάδας (Διεύθυνση Επενδυτικής Τραπεζικής) και της εταιρείας συμβούλων Planet A.E. (μέλος του Ομίλου της ΕΤΕ).

Η μελέτη χωρίζεται σε τρία κεφάλαια και ειδικότερα στο «Ακτοπλοϊκό Δίκτυο», το «Θεσμικό πλαίσιο και Πολιτική» και στην «Αγορά Ακτοπλοΐας».

Η μελέτη περιγράφει δυο βασικά σενάρια επιβίωσης του κλάδου:

- 1) Διατήρηση των διαδικασιών που ορίζονται στο Ν. 2932/2001 για την τακτική δρομολόγηση και τη σύναψη συμβάσεων ανάθεσης δημόσιας υπηρεσίας και εξέταση υιοθέτησης των απαραίτητων τροποποιήσεων, όπως είναι η επανεξέταση των περιορισμών που τίθενται στη δρομολόγηση πλοίων (υποχρεωτική 10μηνη δρομολόγηση των συμβατικών πλοίων και 7,5 μηνών των ταχύπλοων) και η ενδεχόμενη τροποποίηση των σχετικών διατάξεων ώστε να δίνεται η δυνατότητα στον πλοιοκτήτη να μεταβάλλει τη συχνότητα, την κανονικότητα και τις συνθήκες λειτουργικής εκμετάλλευσης προσαρμοζόμενος κάθε φορά στις συνθήκες της ζήτησης.

Επίσης γίνεται αναφορά στην επανεξέταση της διαδικασίας διαχείρισης υποβολής εκπρόθεσμων δηλώσεων ως προς τη σκοπιμότητα και τη διασφάλιση της αρχής ίσης μεταχείρισης και την επανεξέταση σκοπιμότητας διατήρησης του σταδίου για την εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη σύναψη συμβάσεων αποκλειστικότητας.

2) Δημοπράτηση ζωνών εκμετάλλευσης, υπό την αίρεση συμβατότητας της διαδικασίας με τους κανόνες ελεύθερης αγοράς. Ειδικότερα οι ανάδοχοι, ανάλογα με τους όρους εκμετάλλευσης που θα προτείνουν και επί των οποίων θα βαθμολογούνται και θα επιλέγονται, θα έχουν τη δυνατότητα να αυξομειώνουν τα δρομολόγια, σύμφωνα με τις ανάγκες της κίνησης κάθε περιόδου. Επιπλέον σε περίπτωση αδυναμίας του αναδόχου να καλύψει εξ ιδίων μέσων τις ανάγκες, θα μπορεί να δραστηριοποιείται επικουρικά και περιστασιακά ο μειοδότης ή κάποιος νέος ανάδοχος για έκτακτες ανάγκες.

Η μελέτη της ΕΤΕ προτείνει την πλήρη απελευθέρωση των τιμών ναύλων με το κρατικό ναυλολόγιο να ισχύει μόνο στις επιδοτούμενες συνδέσεις και τον εξορθολογισμό του θεσμικού πλαισίου διαμόρφωσης της τιμής του εισιτηρίου, μειώνοντας στο ελάχιστο δυνατό το τμήμα του κόστους που δεν αντιστοιχεί στην παροχή της υπηρεσίας, με μέτρα όπως η μείωση του ΦΠΑ, η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των λιμενικών τελών, η μείωση, κατάργηση του επίναυλου, κ.λπ.

Επίσης, προβλέπει την άρση των θεσμικών περιορισμών που οδηγούν σε επιβάρυνση του κόστους λειτουργίας των επιχειρήσεων οι οποίοι δεν συνδέονται με την ασφάλεια των πλόων, όπως είναι η απαίτηση κατοχής πιστοποιητικού ελληνομάθειας για το προσωπικό που δεν είναι Έλληνες, και οι συνθέσεις «safe manning» -ασφαλούς επάνδρωσης- ανά πλοίο ανάλογα με το δρομολόγιο, καθώς και η εξέταση εφαρμογής εταιρικού ναυτολογίου


Πηγή :Marinews.gr

Νέα οικολογικά πλοία στην πορεία της ναυτιλίας.



Τέταρτη γενιά εφοπλιστικής οικογένειας και μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη, εκπροσωπεί με χαρακτηριστικό τρόπο τη νέα… «φουρνιά» Ελλήνων πλοιοκτητών στην άκρως ανταγωνιστική παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία.

Από τον Λευκό Πύργο με θέα το Θερμαϊκό Κόλπο, ο Σταύρος Τσολάκης, στα 33 του χρόνια, διοικεί από τη θέση του αντιπροέδρου τον στόλο της ναυτιλιακής DST Shipping Group, που είναι η μεγαλύτερη της Μακεδονίας, ακολουθώντας τα βήματα του πατριάρχη της οικογένειας και προέδρου της εταιρείας Δημήτρη Τσολάκη.
To όνομα της οικογένειας Τσολάκη ήρθε πρόσφατα στο προσκήνιο λόγω της συμφωνίας που έκλεισε η εταιρεία DST Shipping για τη ναυπήγηση δύο πλοίων τύπου eco-type supramax με τα ιαπωνικά ναυπηγεία IHI Marine United με έδρα το Τόκιο.
Τα πλοία αναμένεται να παραδοθούν τον Ιανουάριο και τον Ιούνιο του 2014 αντίστοιχα.
«Τα νέα αυτά πλοία έχουν ιδιαίτερα χαμηλές καταναλώσεις, ελάχιστη εκπομπή ρύπων, ενώ είναι εφοδιασμένα και με σύστημα διαχείρισης θαλασσίου έρματος (ballast water treatment system).Το γεγονός ότι αγοράζονται σε μια ιδιαίτερα ανταγωνιστική τιμή που αντιπροσωπεύει χαμηλά επταετίας για το συγκεκριμένο τύπο πλοίου, μας κάνει πιο αισιόδοξους για το μέλλον καθώς ευελπιστούμε ότι θα επωφεληθούμε τα μέγιστα» επεσήμανε στο «Πρώτο ΘΕΜΑ» ο δρ Σταύρος Τσολάκης:
«Ο στόχος είναι να μειωθεί η εκπομπή ρύπων αλλά και η κατανάλωση καυσίμων. Οι Ιάπωνες ρυθμίζουν τις μηχανές κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι φιλικές στο περιβάλλον. Έχουν συστήματα με χαμηλότερη εκπομπή ρύπων, μπογιές υδατοδιαλυτές, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πλοίου είναι ανακυκλώσιμο» και προσέθεσε:

« Το πιο σημαντικό είναι το ballast water treatment system το οποίο στην ουσία ελέγχει και εξουδετερώνει βλαβερούς μικροοργανισμούς στο έρμα του πλοίου, το θαλασσινό νερό που φορτώνεται για την ευστάθεια του σκάφους και το οποίο αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ευαισθησία και την πρόληψη της διεθνούς εμπορικής ναυτιλίας σε θέματα προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Στις ΗΠΑ είχε δημιουργηθεί τεράστιο θέμα με τον ασιατικό κυπρίνο, ένα ψάρι που μεταφέρθηκε με κάποιο τρόπο από την Ασία μέσω του Μισισιπή και εξαπλώνεται ταχύτατα, τρώγοντας τα πάντα, διαταράσσοντας έτσι τη διατροφική αλυσίδα στο οικοσύστημα των ποταμών της χώρας, ενώ έχει φτάσει να απειλεί το ιδιαίτερα ευαίσθητο οικοσύστημα των Μεγάλων Λιμνών σε ΗΠΑ και Καναδά. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που όσα πλοία χτίζονται από το 2013 και μετά θα πρέπει να έχουν το σύστημα water ballast treatment για να προσεγγίζουν τα λιμάνια των ΗΠΑ».

Σύμφωνα με τον νεαρό Θεσσαλονικιό πλοιοκτήτη η επόμενη μέρα της ναυτιλίας στην αγορά ξηρού φορτίου θα περιλαμβάνει μια αγορά δύο ταχυτήτων όπου τα οικολογικά πλοία θα έχουν πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι των πλοίων παλαιάς τεχνολογίας.


«Τα οικολογικά πλοία τα λεγόμενα ecofriendly θα αποδώσουν στο άμεσο μέλλον. Και αυτό γιατί γίνονται πιο ελκυστικά στους ναυλωτές λόγω της χαμηλότερης κατανάλωσης καυσίμων, το λειτουργικό κόστος μειώνεται συνεχώς, ενώ σου δίνουν τη δυνατότητα μεγαλύτερης επιχειρηματικής ευελιξίας για τις χώρες που μπορείς να τα πας. Οι διεθνείς κανονισμοί γίνονται όλο και πιο πολύπλοκοι και αυστηροί και σε συνδυασμό με μια άσχημη ναυλαγορά καθιστούν τα νεότευκτα, οικολογικά και σύγχρονα πλοία πιο ανταγωνιστικά » και συμπλήρωσε;

« Αυτό που δεν γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι τα πλοία είναι ο πιο οικολογικός, ασφαλής και οικονομικός τρόπος μεταφοράς φορτίων.
Το πετρέλαιο που καταλήγει στη θάλασσα από θαλάσσια ρύπανση κάθε χρόνο είναι πολύ λιγότερο από το πετρέλαιο που καταλήγει στη φύση από ….αλλαγή λαδιών στα συνεργεία αυτοκινήτων!
Η ναυτιλία πάσχει στο θέμα του image γιατί δεν υπάρχουν συντονισμένες ενέργειες διεθνώς να αναδείξουν τα οικολογικά της πλεονεκτήματα και τη συμβολή της στην παγκόσμια οικονομία και την προστασία του περιβάλλοντος. Εάν μόλις το 10% των φορτίων που μεταφέρεται στις εθνικές οδούς της Ευρώπης με φορτηγά γινόταν με πλοία, τότε θα είχαμε τουλάχιστον 20-30% χαμηλότερους ρύπους και κατανάλωση καυσίμων».

Όσο αφορά το μέλλον της ναυτιλιακής βιομηχανίας ο δρ. Σταύρος Τσολάκης είναι αισιόδοξος: «Η ναυτιλία εξαρτάται από το παγκόσμιο εμπόριο. Εάν υπάρχει εμπόριο υπάρχει ναυτιλία, εάν δεν υπάρχει εμπόριο δεν υπάρχει ναυτιλία. Από τη στιγμή που υπάρχει οικονομική κρίση και στάση εμπορίου δεν υπάρχει ανάπτυξη της ναυτιλίας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση σε συνδυασμό με το μεγάλο πρόβλημα της υπερπροσφοράς χωρητικότητας, συνέπεια των πολλών παραγγελιών από τα προηγούμενα ‘καλά’ χρόνια λόγω των μεγάλων προσδοκιών των πλοιοκτητών για συνεχή καλή ναυλαγορά που δυστυχώς διαψεύστηκαν, έφεραν πολλά περισσότερα πλοία στο νερό από τα φορτία προς μεταφορά και άρα χαμηλά ναύλα.
Επίσης, η έλλειψη χρηματοοικονομικής σταθερότητας και χρηματοδότησης της αγοράς από τις τράπεζες λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι τελευταίες δυσχεραίνει τη λειτουργία της πρωτογενούς (νεότευκτα) και δευτερογενούς (μεταχειρισμένα) αγοράς πλοίων.» και καταλήγει:

«Επειδή η ναυτιλία είναι μία κυκλική αγορά πιστεύω ότι με τις διαρκώς μειούμενες παραγγελίες σε συνδυασμό με τις προβλέψεις ότι σε δύο χρόνια θα υπάρξει σταθεροποίηση της οικονομικής ανάπτυξης καθώς και η χαμηλή ναυλαγορά μαζί με τους ολοένα και πιο αυστηρούς κανονισμούς που θα οδηγήσουν στα διαλυτήρια πολλά πλοία, ο λόγος ζήτησης- προσφοράς θα βελτιωθεί και η ναυτιλία θα ανακάμψει. Και αυτό ελπίζουμε ότι θα συμβεί από το 2014 και μετά».


Πηγή : Marinews.gr

19 Σεπτεμβρίου 2012

Σημαντική εξέλιξη.Τέλος του χρόνου επιστρέφει στο Αιγαίο το Zubr Κέρκυρα.

Ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Ελευσινιώτης επισκέφθηκε σήμερα το Zubr Κέρκυρα, το οποίο είχε πάρει φωτιά στις 30 Ιουλίου στη Ναυτική Βάση Κανελλόπουλος. 
 
Συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΝ και τον Αρχηγό Στόλου και τον ΔΔΜΝ ο κ. Ελευσινιώτης είδε την πρόοδο των εργασιών για την αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν από την πυρκαγιά. Σύμφωνα με όσα του είπαν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι... έχουν κυριολεκτικά δώσει και την ψυχή τους για την όσο το δυνατόν ταχύτερη αποκατάσταση των ζημιών, οι εργασίες θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, όπως προβλέπει το χρονοδιάγραμμα. 
 
Στη συνέχεια θα τοποθετηθεί η “φούστα” του πλοίου και εάν δεν βρεθούν εμπόδια πριν από το τέλος του χρόνου το “Κέρκυρα” θα επιστρέψει στις αποστολές του στο Αιγαίο Πέλαγος. Στη συνέχεια θα τοποθετηθεί η “φούστα” του  του παροπλισμένου Zubr Ζάκυνθος και εάν δεν βρεθούν εμπόδια πριν από το τέλος του χρόνου το “Κέρκυρα” θα επιστρέψει στις αποστολές του στο Αιγαίο Πέλαγος. 
 
από το Kranosgr
 
Δείτε προηγούμενη ανάρτησή μας για την πυρκαγιά ΕΔΩ

Παρουσία του ΥΦΕΘΑ Δ. Ελευσινιώτη ύψωση σημαίας σε τρία πλοία του Πολεμικού Ναυτικού.



Παρουσία του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Δημήτρη Ελευσινιώτη και του Αρχηγού ΓΕΝ Αντιναυάρχου Κοσμά Χρηστίδη, έγινε σήμερα η τελετή ύψωσης σημαίας των νεοαποκτηθέντων από το Πολεμικό Ναυτικό μονάδων Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ, Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ, Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ.

 
Το Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ και το Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ διατέθηκαν στο Πολεμικό Ναυτικό από τον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης, ενώ το Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ αγοράστηκε έναντι χαμηλού τιμήματος από τη Γερμανία, μετά τον παροπλισμό του στις 31 Δεκεμβρίου 2010. 

Το Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ θα αποτελεί το μοναδικό πυροσβεστικό σκάφος στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, οι ανάγκες του οποίου καλύπτονταν μέχρι σήμερα από υφιστάμενα Ρ/Κ. Τα Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ και Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ θα αποσυμφορήσουν τα μεγαλύτερα ρυμουλκά που κάλυπταν μέχρι σήμερα τις ανάγκες μεταφοράς Φ/ΓΔ, πυρομαχικών, ρυμούλκησης μικρών σκαφών κλπ.

Στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της τελετής ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Ελευσινιώτης τόνισε: “Η δυσχερέστατη οικονομική συγκυρία μας ωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αναζήτηση συνεργασίας, συνέργειας, σύμπνοιας και αλληλοβοήθειας. Σε αυτό το πνεύμα καλωσορίζω με ικανοποίηση την πρωτοβουλία του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης να προσφέρει αδαπάνως ένα ρυμουλκό και ένα πυροσβεστικό σκάφος στο Πολεμικό Ναυτικό.

Παράλληλα και με δεδομένη την ανάγκη ανανέωσης του ρυμουλκού στόλου, καλωσορίζω την απόφαση και την υλοποίησή της, για αγορά ενός ακόμα μεταχειρισμένου ρυμουλκού από το Γερμανικό Ναυτικό. Οφείλω να τονίσω ότι τα πλοία που εντάσσονται στην ένδοξη οικογένεια του Πολεμικού Ναυτικού είναι 10 έως 30 έτη νεώτερα από τα ήδη υφιστάμενα και θα προσφέρουν σημαντικό έργο υποστήριξης στις μονάδες κρούσεως. Επίσης να υπενθυμίσω ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε ή να παραβλέπουμε το έργο της διοικητικής μέριμνας, διότι σε αυτήν βασίζεται η απρόσκοπτη λειτουργία των μάχιμων μονάδων”.

πηγή Kranosgr

ΑΡΗΣ και Ναύαρχος Βότσης στην επανάσταση του 1821.

Η έξοδος του ΑΡΗ 
Το ακρόπρωρο του πλοίου, σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στην Αθήνα

Το βρίκι "ΑΡΗΣ" θεωρείται ένα από τα ενδοξότερα πλοία του ελληνικού ναυτικού αφού διακρίθηκε στις περισσότερες ναυμαχίες του 1821, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστό όταν κατόρθωσε να διασπάσει μόνο του τον κλοιό πολυάριθμων πλοίων του εχθρικού στόλου, διαφεύγοντας σώο από τον κόλπο του Ναβαρίνου. μετά από πολύωρη μάχη: 


Κυριακή, 26 Απριλίου 1825. Το βρίκι "ΑΡΗΣ" με κυβερνήτη τον Νικόλαο Βότση αρνείται να υποστείλει  την ελληνική σημαία και να παραδοθεί. Εξέρχεται από το στενό του Ναυαρίνου, πλέοντος ανάμεσα σε 57 αιγυπτιακά πλοία που του έχουν φράξει τον έκπλου. Ένας αγώνας ζωής ή θανάτου αρχίζει. Οι Έλληνες ναύτες αυθόρμητα φέρνουν στο κατάστρωμα την εικόνα της Θεοτόκου και την τοποθετούν πάνω στο βαρούλκο. Ένας ιερέας που είχε διασωθεί πάνω στον «ΑΡΗ» μετά την καταστροφή στη Σφακτηρία, ψέλνει παρακλήσεις. 

Πέντε ολόκληρες ώρες κρατά η υπεράνθρωπη πάλη εκείνων των Ελλήνων ναυτικών. Οι χαρακτηριστικές αυτές σκηνές είναι αυθεντικές, από τις ωραιότερες του ναυτικού Αγώνα και τις περιγράφει διεξοδικά ο μεγάλος ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης. Είχε τις πληροφορίες από τον κουνιάδο του, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που επέβαινε στον «ΑΡΗ» κατά την υπεράνθρωπη εκείνη συμπλοκή.
Τριάντα πέντε εχθρικά καράβια συγκρούσθηκαν συνολικά με τον «ΑΡΗ», κατά κύματα. Ο αριθμός είναι επίσημα εξακριβωμένος. Δεκάδες κανόνια χτυπούσαν όλα μαζί το ελληνικό σιτοκάραβο από όλες τις διευθύνσεις. Αλλά, το ένα μετά το άλλο τα αιγυπτιακά καράβια υποχωρούν με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Πέντε εχθρικά καράβια αχρηστεύτηκαν παντελώς. 

Ο «ΑΡΗΣ» κατόρθωσε να ξεφύγει από τον κλοιό του θανάτου, να βγει σώος στο ανοικτό πέλαγος και να ενωθεί με τον ελληνικό στόλο. Δεν είχε απλώς διαφύγει τη σύλληψη και τη βύθιση, ήταν ο αναμφισβήτητος νικητής. Οι Αιγύπτιοι σαστίζουν, δεν μπορούν να κρύψουν το θαυμασμό τους και σταματούν τη ναυμαχία. 

Ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης, η μεγάλη αυτή ελληνική ψυχή, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το φρούριο του Νεοκάστρου, γράφει στα απομνημονεύματα του: 
«Σώθηκαν με μεγάλο κίντυνο κι απερίγραπτη γενναιότητα αυτείνοι οι άνθρωποι του καραβιού. Άλλο είναι να το (β)λέπει άνθρωπος και άλλο να το λέγει. Σώθηκαν με την βοήθεια του Θεού, δίνοντας τους ανδρεία πολλή». 

πηγή ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ.

5 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ Υ/Β ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ (Β΄ΜΕΡΟΣ)

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Στρατιωτική Ισορροπία
και Γεωπολιτική» τ. 25, σελ.80 Αιγίς Εκδοτική, ΜΑΡ 2012

συνέχεια από το Α ΜΕΡΟΣ


Η σκούρα επιθετική σιλουέτα του
υποβρυχίου Type 209/1200 «Ποσειδών»
(S116) προκαλεί αντίθεση με το μπλε της
γαλήνιας θάλασσας.
ΦΩΤΟ: www.hellenicnavy.gr
Ένας ικανός κυβερνήτης μαζί με ένα αξιόπιστο όπλο (τορπίλη) συνιστούν ένα κλασικό καλό δίδυμο, η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητά τους όμως πολλαπλασιάζεται όταν συνεργαστούν με ένα εξελιγμένο διεύθυνσης βολής και κατ’ επέκταση με ένα ολοκληρωμένο σύστημα μάχης. Τα υποβρύχια Type 209/1100 φέρουν το σύστημα διεύθυνσης βολής «Κανάρης», το οποίο αποτελεί τελειοποίηση του ΓΕΤΕΝ 751 (Γραφείο Έρευνας και Τεχνολογίας Ναυτικού), που ενσωμάτωσε όλα τα πλεονεκτήματα του Signaal SINBADS (φέρεται από τα Type 209/1200) συν πολλές άλλες καινοτομίες που αποκτήθηκαν από την επιχειρησιακή εμπειρία των στελεχών της ΔΥ (συμπεριλαμβάνεται η δυνατότητα βολής Subharpoon). Το «Κανάρης» ολοκληρώθηκε παράλληλα με το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού «Neptune I» μαζί με μια σημαντική επιχειρησιακή καινοτομία για τις τακτικές, το νέο σόναρ χαμηλών συχνοτήτων με πλευρική διάταξη υδροφώνων (Flank Aray Sonar) PSU 83-90 της STN Atlas Electronics.

Επρόκειτο για ένα «γερό χαρτί» στα χέρια ενός έμπειρου κυβερνήτη, καθώς επιτυγχάνετο η οπτική καταγραφή και η συνολική μορφή απεικόνισης στόχων, γεγονός που επέτρεπε την εξέλιξη των τακτικών καθώς ο χειριστής διευκολυνόταν στον έγκαιρο εντοπισμό τους και την ευκολότερη παρακολούθηση αυτών. Επίσης καθίστατο πολύ πιο ευχερής ο χαρακτηρισμός του στόχου λόγω της καταγραφής των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών ήχων χαμηλών συχνοτήτων που εκπέμπει, όπως επίσης της ανάλυσης – που ήταν πλέον διαθέσιμη – των ελίκων (σ.σ. αριθμός αυτών) του στόχου αλλά και των πτερύγων κάθε έλικας, με συνέπεια την ταχεία και ακριβή ταυτοποίησή του. Σε επιχειρησιακό επίπεδο τα υποβρύχια μπορούσαν (με εκπαιδευμένο πλήρωμα) να αυξήσουν την μέση απόσταση εντοπισμού στόχου κατά 30-60% περίπου! Αυτό πρακτικά έδωσε τη δυνατότητα προσαρμογής των υφιστάμενων τακτικών στα νέα δεδομένα, καθώς η επιτυχία εξαρτάται και από την ικανότητα ταχέως εντοπισμού και ταυτοποίησης του στόχου.

Χάρη σε αυτές τις προσθήκες και τις εν γένει αναβαθμισμένες δυνατότητες των υποβρυχίων Type 209/1100 και Type 209/1200 τα στελέχη της ΔΥ έδωσαν πλέον έμφαση σε εξαιρετικά πολύπλοκα τακτικά σενάρια βολής τορπιλών γυμνασίων, τα οποία σε αντίθεση με τα τεχνικά, δεν είναι γνωστή η θέση εκκίνησης και τα στοιχεία πλεύσης, δηλαδή πορεία και ταχύτητα, των στόχων. Το προσωπικό της ΔΥ άρχισε πλέον να δίνει βαρύτητα σε ομοίως πολύπλοκα τακτικά σενάρια επιχειρήσεων κατά υποβρυχίων, με ή χωρίς βολή τορπίλης. Όπως αναφέρει στο εξαίρετο βιβλίο των Αλέξανδρου Μαδωνή, Γεώργιου Χατζηγεωργίου «Ελληνικά Υποβρύχια 1885-2010» (Εκδόσεις Κλειδάριθμος, Αθήνα 2010): «… Οι ασκήσεις εναντίον υποβρυχίων είναι για τον διοικητή ο καθρέφτης της προσωπικότητας των κυβερνητών του και της οργάνωσης και εκπαίδευσης των πλοίων του! Αποτελούν το βασικό πεδίο «ευγενούς» ανταγωνισμού μεταξύ κυβερνητών, αλλά και μεταξύ των πληρωμάτων. Το «σκορ» το οποίο τυχαίνει συνεχούς ενημέρωσης, είναι τοιχοκολλημένο στο επιτελείο της διοίκησης και σε όλα τα υποβρύχια κατά τη διάρκεια των ασκήσεων. Τα πειράγματα από τα υποβρύχια τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ο μάγειρας αγωνιά και βγαίνει από την κουζίνα του ρωτώντας: « τον πιάσαμε ρε παιδιά;». Δεν γίνεται βέβαια συζήτηση για την ετήσια αντίστοιχη διασυμμαχική άσκηση «Noble Manta», από την οποία είναι καλύτερα να μην επιστρέψει κάποιος αν δεν είναι τουλάχιστον δεύτερος σε απόδοση». Τα προαναφερόμενα απηχούν την βαρύτητα που δίνεται στα τακτικά σενάρια στην αντιμετώπιση εχθρικών υποβρυχίων, τα οποία σε γενικές γραμμές είναι του ίδιου τύπου με τα ελληνικά με τη διαφορά ότι ενσωματώνουν κάποια τουρκικά υποσυστήματα και είναι εξοπλισμένα με τορπίλες τύπου DM2A4 και Mk24 Mod 2 Tigerfish.


Τα υποβρύχια αποτελούν το κατεξοχήν στρατηγικό όπλο 
της χώρας
με πεδίο εφαρμογής την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.  
ΦΩΤΟ: www.hellenicnavy.gr
Τη δεκαετία του 80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 οι τακτικές των ελληνικών υποβρυχίων επικεντρωνόταν στην από βάθος διαδοχική προσβολή στόχων, εκτοξεύοντας διπλές σύγχρονες βολές τορπιλών από μεγάλες αποστάσεις, πέρα από το όριο εντοπισμού των εχθρικών ανθυποβρυχιακών μονάδων. Οι τακτικές αυτές υιοθετήθηκαν επειδή τα εχθρικά αντιτορπιλικά (σ.σ. τύπου FRAM, Gearing, Fletcher, Allen M. Sumner, κ.α.) και οι πρώτες φρεγάτες της περιόδου (Knox, Standard) χρησιμοποιούσαν τις κλασικές τακτικές εντοπισμού υποβρυχίων μέσω ξεπερασμένων ανθυποβρυχιακών αισθητήρων, βασιζόμενες στο υδροφωνικό αποτέλεσμα. Η δεκαετία του 90 το υποβρύχιο σταδιακά άρχισε να αισθάνεται αυξημένη «ανασφάλεια» καθώς οι ναυπηγικές καινοτομίες στη σχεδίαση σκαφών και συστημάτων πρόωσης επέφεραν δραστική μείωση του υδροφωνικού αποτελέσματος των ανθυποβρυχιακών μονάδων. Παράλληλα αναπτύχθηκαν νέες παραπλανητικές τακτικές και επεκτάθηκε η χρήση ελικοπτέρων και αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας. Οι εξελίξεις αυτές επέφεραν αλλαγές στις τακτικές των υποβρυχίων, καθώς έπρεπε να αυξηθεί ο χρόνος παραμονής σε περισκοπικό βάθος με σκοπό να επιτευχθεί μέσω της συνδυασμένης χρήσης αισθητήρων υποκλοπής ραντάρ και του ορίζοντα του περισκοπίου, η έγκαιρη προειδοποίηση παρουσίας εχθρικών στόχων, για να ακολουθήσει ο οπτικός εντοπισμός και η αναγνώρισή τους. Φυσικά αυτό αύξανε κάθετα την πιθανότητα εντοπισμού τους από τον εχθρό καθώς λαμβανόταν υπόψη και ένας άλλος – επίσης επικίνδυνος – παράγοντας που σχετιζόταν με τις θερμοκρασίες του βυθού. Οι κυβερνήτες οδηγούσαν τα σκάφη τους σε βάθη – στα οποία αύξαναν τον χρόνο παραμονής τους – που κείτονταν πάνω από τα «φιλικά» προς το υποβρύχιο θερμοκρασιακά στρώματα, για να έχουν καλύτερες πιθανότητες εντοπισμού στόχων, οι οποίοι έπλεαν με ταχύτητες χαμηλού θορύβου. Στην πράξη και στις δύο περιπτώσεις το υποβρύχιο εκτιθόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα και κινδύνευε με εντοπισμό.

Το υποβρύχιο από τη φύση του αποτελεί έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο τόσο από πλευράς εντοπισμού, όσο και από εξουδετέρωσης. Οι επιτελείς γνωρίζουν ότι τα αθόρυβα συμβατικά υποβρύχια, τα οποία φέρουν υψηλών επιδόσεων όπλα και επιχειρούν σε περιοχές παρακτίων υδάτων (littoral warfare) συνιστά για τα πλοία επιφάνειας μια από τις μεγαλύτερες απειλές. Ιδιαίτερη μάλιστα απειλή αποτελούν τα συμβατικά υποβρύχια εκτοπίσματος 1.100-1.400 τόνων, καθώς και οι πιο εξελιγμένοι τύποι τους που διαθέτουν συστήματα AIP, γεγονός που τους παρέχει δυνατότητα συνεχούς παραμονής σε κατάδυση για χρονική περίοδο 15-25 ημερών, χωρίς την ανάγκη χρήσης αναπνευστήρα (σ.σ. snorkeling). Η νέα εποχή και οι τεχνολογικές της εξελίξεις δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο το επιχειρησιακό περιβάλλον εντός του οποίου καλείται να δράσει το υποβρύχιο.

Συστήματα νυκτερινής όρασης, ραντάρ χαμηλής ισχύος – τα οποία υποκλέπονται πολύ δύσκολα – ενεργητικά σόναρ χαμηλής συχνότητας με αυξημένες δυνατότητες εντοπισμού, παραπλανητικά τορπιλών, συγκροτούν μια διαρκή εξελισσόμενη απειλή η οποία περιορίζει το τακτικό πλεονέκτημα των υποβρυχίων. Για τον σκοπό αυτό το ΠΝ επέλεξε να προχωρήσει ένα βήμα εμπρός και παράλληλα με τις εξελίξεις επιλέγοντας το Type 214, τα οποία αναδιαμορφώνουν τις τακτικές καθώς διαθέτουν προηγμένα συστήματα υποβρύχιας ναυτιλίας για βέλτιστη εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου γεωγραφικού περιβάλλοντος, συν το σύστημα αναερόβιας πρόωσης AIP. Ισχυρό σημείο της κλάσης αποτελεί το ολοκληρωμένο σύστημα μάχης ISUS 90-15 στο οποίο ενσωματώνονται σειρά αισθητήρων υψηλής τεχνολογίας. Τα Type 214 φέρουν επίσης το σύστημα αντιμέτρων κατά τορπιλών Circe, προσδίδοντας στο σκάφος αυτοπροστασία και μεγαλύτερη τακτική ευελιξία.

Σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας οι τακτικές που αναμένεται ότι θα εφαρμοστούν από τα δύο ναυτικά μεταξύ υποβρυχίων δεν θα παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές, καθώς οι δύο χώρες χρησιμοποιούν υποβρύχια παρόμοιων δυνατοτήτων, ενώ το μοναδικό Type 214 που πλέει με ελληνικά χρώματα δεν φέρει σύγχρονες τορπίλες βαρέως τύπου, οι οποίες θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν πλήρως τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα που ενσωματώνει το ISUS.     


Η προστασία των θαλάσσιων γραμμών επικοινωνίας
και ο θαλάσσιος έλεγχος περιλαμβάνονται μεταξύ των
αποστολών των ελληνικών υποβρυχίων.
ΦΩΤΟ: www.ellinikos-stratos.com

Επίλογος 

Καθώς έχουμε εισέλθει στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, το υποβρύχιο έχει επωμισθεί και άλλα καθήκοντα, όπως σε στρατηγικό επίπεδο στη συλλογή πληροφοριών και στην προσβολή στόχων ξηράς, παράλληλα με την βασική αποστολή του η οποία είναι η αμφισβήτηση του θαλάσσιου ελέγχου του αντιπάλου. Οι εξελίξεις στις τακτικές υποβρυχίων λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις αναβαθμισμένες δυνατότητες των ανθυποβρυχιακών μέσων και αισθητήρων, όπως τα νέα ενεργητικά συστήματα σόναρ χαμηλών συχνοτήτων (μονοστατικά ή πολυστατικά Low Frequency Actice Sonars – LFAS), τα οποία ερευνούν και εντοπίζουν συμβατικά υποβρύχια που επιχειρούν σε παράκτια και περιορισμένα ύδατα. Ένας άλλος κίνδυνος προέρχεται από την απειλή των τορπιλών βαρέως τύπου, ο οποίος αντιμετωπίζεται τεχνολογικά μέσω της έρευνας και ανάπτυξης συστημάτων και αισθητήρων υψηλής συχνότητας, broadband sonars και ειδικές τεχνικές επίθεσης. Εκτός αυτών δεν θα πρέπει να λησμονούμε τις θαλάσσιες νάρκες, οι οποίες αποτελούν ένα φθηνό αλλά πολύ αποτελεσματικό μέσο άμυνας, για τις οποίες αναπτύσσονται και ολοκληρώνονται στα υποβρύχια προηγμένα συστήματα αποφυγής ναρκών.

Προκειμένου να εμπλουτίσουμε στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου τις όποιες ειδικές γνώσεις των αναγνωστών, πρέπει να προσθέσουμε επίσης δύο σημαντικά ραγδέως εξελισσόμενα δεδομένα. Το πρώτο αφορά την λεγόμενη Ταχεία Περιβαλλοντολογική Εκτίμηση (Rapid Enviromental Assesment - REA) που αποσκοπεί στην απόκτηση στοιχείων (μετεωρολογικών, ωκεανογραφικών) σε πραγματικό χρόνο, από επιλεγμένες περιοχές ενδιαφέροντος (π.χ. παράκτια ύδατα), επειδή εμφανίζουν αυξημένη μεταβλητότητα (τοπική και χρονική). Η συγκέντρωση των στοιχείων πραγματοποιείται με δορυφόρους τηλεπισκόπησης, αισθητήρες (παρασυρόμενους, ή σταθερούς), με τη χρήση λέιζερ. Το δεύτερο αφορά την ταχύτατη ανάπτυξη της μικροηλεκτρονικής (VLSI τσιπς) σε συνδυασμό με ηλεκτρονικούς υπολογιστές που χρησιμοποιούν προηγμένους επεξεργαστές μεγάλης ισχύος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σχεδίαση και κατασκευή συστημάτων σόναρ με πολύ πιο αυξημένες επιχειρησιακές δυνατότητες, πολύ μικρότερου κόστους! Σημειώνεται ότι το Τουρκικό Ναυτικό έχει προχωρήσει στη συνεργασία με ερευνητικά ιδρύματα με σκοπό την εγχώρια σχεδίαση, ανάπτυξη και κατασκευή συστημάτων διαχείρισης μάχης, σόναρ, καθώς και του προγράμματος «εθνικής» τορπίλης. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η κατασκευή συστημάτων υποβρύχιας και επιφανειακής παρατήρησης και εντοπισμού στόχων με σκοπό την εγκατάστασή τους στις ναυτικές βάσεις στο Ακσάζ και στην Φώκαια. Το σύστημα ονομάστηκε Yunus (δελφίνι) και αποτελείται από σειρά τουρκικής σχεδίασης υποβρύχιων ακουστικών αισθητήρων (ενεργητικών και παθητικών) με σκοπό την έγκαιρη προειδοποίηση και εντοπισμό υποβρυχίων, βατραχανθρώπων και μίνι-σκαφών, καθώς και υποβρύχιων μη επανδρωμένων συστημάτων. Οι πληροφορίες που θα συλλέγονται από τους αισθητήρες θα συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε ένα ενιαίο κέντρο όπου θα γίνεται σύντηξη, ανάλυση και εκμετάλλευσή τους.

Σήμερα ο παθητικός σιωπηλός πόλεμος στο Αιγαίο μπορεί να μετατραπεί σε ενεργό, γεγονός που θα θέσει σε άμεση επιχειρησιακή λειτουργία τα όποια σχέδια και τακτικές υποβρυχίων υφίστανται και από τις δύο πλευρές. Τότε θα κριθεί ποια πλευρά διαθέτει όχι τα πιο εξελιγμένα όπλα, αλλά την καλύτερη εκπαίδευση, τα στελέχη της θα είναι πρωταθλητές της υποβρύχιας σιωπής, θα διέπονται από σιδερένια πειθαρχία και τέλος θα είναι οι πιο αποφασισμένοι να νικήσουν… 

Ο παράγων τορπίλη 

Όπως είναι γνωστό το ΠΝ χρησιμοποιεί δυο κυρίους τύπους τορπιλών καθώς στερείται μια σύγχρονης βαρέως τύπου, σε αντίθεση με το Τουρκικό Ναυτικό που έχει προμηθευτεί τις DM2A4 και Tigerfish. Τα πρώτα υποβρύχια Type 209 έφεραν την γερμανικής κατασκευής SST-4 (Special Surface Target) Mod 0 και Mod 1 της AEG-Telefunken AG. Πρόκειται για ένα όπλο παλαιού τύπου (σ.σ. εξαγωγική έκδοση της DM2A1 Seal) που κινείται με ηλεκτρισμό και καθοδηγείται προς τον στόχο ενσύρματα. Βάλλεται αποκλειστικά κατά στόχων επιφανείας και έχει βάθος λειτουργίας τα 100 μέτρα. Αναπτύσσει ταχύτητα 23-24 κόμβων και έχει εμβέλεια (ανάλογα με την ταχύτητα) της τάξης των 12,7 και 28 χιλιομέτρων. Η δεύτερη κύρια τορπίλη των ελληνικών υποβρυχίων είναι η SUT (Surface & Underwater Target) Mod 0 και Mod 1 είναι επίσης γερμανικής κατασκευής της AEG-Telefunken AG. Ομοίως πρόκειται για παλαιάς τεχνολογίας κατασκευής ηλεκτροκίνητης τορπίλης ενσύρματης καθοδήγησης, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά στόχων επιφανείας αλλά και κατά υποβρυχίων. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία φέρεται να έχει επιχειρησιακό βάθος λειτουργίας που κυμαίνεται από 2 έως 460 μέτρα. Αναπτύσσει ταχύτητα 18 κόμβων (σε φάση έρευνας), 23 κόμβων (χαμηλή) και 34 κόμβων (υψηλή). Η εμβέλειά της διαμορφώνεται αναλογικά σε 26, 28,5 και 12 χιλιόμετρα. Το ΠΝ χρησιμοποιεί και την αμερικανικής κατασκευής Mk-37 της Westinghouse. Η Mk-37 είναι ηλεκτροκίνητη τορπίλη ενσύρματης καθοδήγησης κατά στόχων επιφανείας και υποβρυχίων, με τεχνολογία που άγεται στο τέλος του Β΄ΠΠ (σ.σ. ξεκίνησε το 1946 και οι πρώτες εκδόσεις Mod 0 δεν διέθεταν καλώδιο καθοδήγησης). Είναι ένα όπλο μειωμένων επιχειρησιακών δυνατοτήτων εμβέλειας 8 έως 17 χιλιομέτρων.


H τορπίλη DM2A4 ΦΩΤΟ: www.zonamilitar.com.ar

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου όμως ο αντίπαλος έχει εντάξει στο οπλοστάσιό του δύο σημαντικά ατού: α) την τορπίλη DM2A4 Seahake και β) την Mk-24 Mod 2 Tigerfish. Η πρώτη είναι γερμανικής κατασκευής της STN Atlas Elektronik και ανήκει στην πλέον εξελιγμένη γενιά τορπιλών. Αποτελεί εξέλιξη της DM2A3, καθοδηγείται προς τον στόχο ενσύρματα και είναι διπλού ρόλου (κατά επιφανείας και υποβρυχίων). Για την πρόωση χρησιμοποιεί ηλεκτροκινητήρα διέγερσης μόνιμου μαγνήτη και αναπτύσσει ταχύτητα βηματιστικής ρύθμισης που κυμαίνεται από 25 έως 52 κόμβους. Φέρει αισθητήρα αναζήτησης ενεργής/παθητικής για έρευνα και εγκλωβισμό στόχων. Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο στη σχεδίαση της DM2A4 αφορά την σπονδυλωτή κατασκευή του ηλεκτρικού συσσωρευτή, ο οποίος είναι δύο, τριών ή τεσσάρων τμημάτων, με σκοπό τον καθορισμό των επιδόσεων (ταχύτητας και εμβέλειας) σε συνδυασμό με τη χρήση κατάλληλων προπελών (ανάλογα με την εντολή). Η τορπίλη ελέγχεται μέσω οπτικής ίνας αντί του κλασικού χάλκινου αγωγού καθοδήγησης , παρέχοντας στο υποβρύχιο τη δυνατότητα λήψης ακουστικού διαύλου για περισσότερο επεξεργασία δεδομένων. Η συγκεκριμένη τορπίλη μπορεί να φθάσει σε εμβέλεια τα 100 χιλιόμετρα, όμως το ισχυρότερο σημείο δεν προέρχεται από την απόσταση, αλλά από άλλες επιχειρησιακές δυνατότητες που ενσωματώνει. Μια από αυτές αφορά τον αισθητήρα απόνερων και τον αλγόριθμο απόρριψης των ρυμουλκούμενων παρεμβολέων θορύβου (από πλοίο επιφανείας).

Το έτερον όπλο των τουρκικών υποβρυχίων ακούει στο όνομα Tigerfish και κατασκευάζεται από την Marconi Underwater Systems. Είναι επίσης ηλεκτροκίνητη τορπίλη, διπλού ρόλου με ταχύτητα που κυμαίνεται από 24 έως 36 κόμβους και εμβέλειας για την Mod 2 29 και 18 χιλιόμετρα (σ.σ. όταν αυξάνεται η ταχύτητα μειώνεται η εμβέλεια). Θεωρείται ως μια από τις πλέον αθόρυβες τορπίλες βαρέως τύπου, γεγονός που λειτούργησε υπέρ της απόκτησής της από το Τουρκικό Ναυτικό.


Φαίνεται πως η τουρκική πλευρά απολαμβάνει ένα επιχειρησιακό πλεονέκτημα λόγω του προβαδίσματος που έχει αποκτήσει μέσω της προμήθειας συγχρόνων τορπιλών βαρέως τύπου. Ωστόσο όπως μας εξήγησαν οι αξιωματικοί των υποβρυχίων στους οποίους απευθυνθήκαμε για περισσότερη ενημέρωση, η οποία για προφανείς λόγους δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτυπωθεί, η επιχειρησιακή πραγματικότητα στο Αιγαίο είναι διαφορετική. Το περιβάλλον καθορίζει τους «κανόνες» και όχι κατ’ αποκλειστικότητα τα όπλα, όσο πολυδιαφημισμένα κι αν είναι…


πηγή Περί Αλός 

Βιβλιογραφία

Τιμόθεος Γ. Μασούρας, Θωμάς Π. Κατωπόδης, Τα Ελληνικά Υποβρύχια, (2 τόμοι), Εκδόσεις «Ναυτικόν Μουσείον της Ελλάδος», Πειραιάς 2010.

Αλέξανδρος Μαδωνής, Γεώργιος Μαστρογεωργίου, Ελληνικά Υποβρύχια 1885-2010, Εκδόσεις «Κλειδάριθμος», Αθήνα 2010.

Γεώργιος Α. Σάγος, Νικόλαος Γ. Μαλαχίας, Αρχές υδροακουστικής και συστημάτων sonar, Εκδόσεις «Παπασωτηρίου», Αθήνα 2003. 

Χρήστος Δ. Μηνάγιας, Η γεωπολιτική στρατηγική και η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας, Εκδόσεις «Τουρίκη», Αθήνα 2010.

ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ. (Α’ ΜΕΡΟΣ)

Αγώνας σιωπηλών θηρευτών
 
«Ο πιο αθόρυβος, ο πιο εκπαιδευμένος, ο πιο πειθαρχημένος και ο πιο αποφασισμένος θα νικήσει ...»
Περί Αλός

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Στρατιωτική Ισορροπία
και Γεωπολιτική» τ. 25, σελ.80 Αιγίς Εκδοτική, ΜΑΡ 2012


Οι επιχειρησιακές δυνατότητες των
ελληνικών Υ/Β Type 209 επέτρεπαν
στο ΠΝ να κυριαρχεί στο Αιγαίο.

Η ανάπτυξη της τουρκικής ναυτικής ισχύος έχει προβληματίσει τους επιτελείς του ΓΕΝ, οι οποίοι διαπιστώνουν ότι στην απέναντι ακτή του Αιγαίου συγκροτείται και ενδυναμώνεται σε ετήσια πλέον βάση, μια ισχυρότατη δύναμη κρούσης, η οποία μεσομακροπρόθεσμα στοχεύει στην ανάδειξη της Τουρκίας ως την μεγαλύτερη ναυτική δύναμη της Μεσογείου. Η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) προκειμένου να είναι σε θέση να εκπονήσει ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα σχέδια αναχαίτισης της θαλάσσιας αυτής απειλής, στηρίζεται στην ενδυνάμωση του υποβρύχιου όπλου. Η Διοίκηση Υποβρυχίων (ΔΥ) του ΠΝ αποτελεί τον προμαχώνα αλλά και τον θεμέλιο λίθο αυτής της αποτρεπτικής στρατηγικής, καθώς ήδη από το 1974 αποδείχθηκε το πλεονέκτημα που έχουν τα υποβρύχια σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας. Ιδιαίτερα τώρα που η χώρα μας επενδύει στην εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων, καθίσταται σαφές ότι η προστασία τους εναπόκειται στην ύπαρξη ενός ισχυρού στόλου, που θα χρησιμοποιεί ως αιχμή του δόρατος το όπλο των υποβρυχίων. Πως όμως μπορεί ένα σύγχρονο υποβρύχιο να αποτελέσει το όπλο της νίκης σε μια σύγκρουση στο Αιγαίο; Ποιας μορφής τακτικής ακολουθούν ώστε να μην αποτελέσουν το θήραμα αλλά τον θηρευτή; Το άρθρο που ακολουθεί θα επιχειρήσει να ρίξει φως στον σκοτεινό και σιωπηλό κόσμο του βυθού, εκεί που άνθρωποι και αισθητήρες συνδέονται με έναν μεταφυσικό τρόπο, προκειμένου να επιτύχουν δύο ζωτικούς στόχους: να νικήσουν και να επιβιώσουν.   

Τα φώτα της δημοσιότητας (αρνητικής ή θετικής) έχουν στραφεί προς τα κατά καιρούς ζητήματα που αφορούν προμήθειες υποβρυχίων αρκετές φορές στο παρελθόν. Η κοινή γνώμη αρέσκεται – από την περίοδο της αρχαιότητας – να κατηγορεί ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί στην πραγματική του αξία, υποκύπτοντας στους δημαγωγούς, δικαιώνοντας έτσι διαχρονικά τον Θουκυδίδη που μετέφερε στο βιβλίο του τα λόγια του Κλέωνος προς τους Αθηναίους, όταν τους χαρακτήρισε ως: «θεατές των λόγων και ακροατές των πράξεων». Οι ναυτικοί εξοπλισμοί παρουσιάζουν ένα έντονο όσο και ειδικό ενδιαφέρον για το ελληνικό κοινό, που δεν έχει ξεχάσει τους άρρηκτους δεσμούς του με την θάλασσα, την ομηρική άλς. Σήμερα η υπόθεση προμήθειας των υποβρυχίων Type 214 έχει απασχολήσει τον Τύπο (ειδικό και μη) επί μακρόν, ενώ ακούστηκε ακόμη και πρόταση να ακυρωθεί το πρόγραμμα απόκτησης των τριών υποβρυχίων («Πιπίνος», «Ματρώζος», «Κατσώνης»), περίτρανη απόδειξη της άγνοιας της επιχειρησιακής αξίας που έχει για ορισμένους το υποβρύχιο όπλο.

Ο γράφων οφείλει να ομολογήσει ότι παρότι έχει μεταβεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν στην έδρα της ΔΥ, ουδέποτε ολοκλήρωσε την επίσκεψή του με το αίσθημα ότι δεν απαιτείται επανάληψή της! Ίσως γιατί ανήκει σε μια ολιγομελή ομάδα στρατιωτικών συντακτών, οι οποίοι γνωρίζουν ότι το υποβρύχιο και κατ’ επέκταση η ΔΥ και τα στελέχη της, αποτελούν το πιο σημαντικό εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής για την Ελλάδα, καθώς κρατούν επίζηλα τον τίτλο «της αιχμής της τρίαινας του Ποσειδώνα»! Ακριβώς επειδή ο κοσμοσείστης Θεός είναι εκφραστής της μεταφυσικής θαλάσσιας ισχύος, οι Έλληνες επιτελείς του ΓΕΝ έχουν δώσει ονόματα αρχαίων θαλάσσιων θεοτήτων και νυμφών στα υποβρύχια, συν το γεγονός ότι ένα από αυτά έχει ονομαστεί «Ποσειδών» (S116) βαπτίζοντας έτσι και την κλάση των Type 209/1200 συν το πρόγραμμα αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού (Neptune I και II) του συνόλου των γερμανικής σχεδίασης υποβρυχίων του Στόλου.

Τα στελέχη της ΔΥ έχουν υιοθετήσει ένα απόφθεγμα το οποίο απεικονίζει το επιθετικό πνεύμα σε συνδυασμό με την ρεαλιστική πραγματικότητα. Όπως μας αποκάλυψε απόστρατος αξιωματικός συνοψίζεται στην φράση: «αποπλέουμε, νικάμε, επιστρέφουμε σώοι, παίρνουμε και… το κορίτσι». Ο συμβολισμός είναι ουσιαστικός καθώς η πατρίδα επιθυμεί τα ένστολα τέκνα της να νικήσουν και να επιστρέψουν ώστε να απολαύσουν τους καρπούς της επιτυχίας.

Όταν αντικρίζεις τον εσωτερικό χώρο ενός υποβρυχίου, τίποτε δεν σε πείθει για την ισχύ που κρύβεται και πως μπορεί αυτή να μεταβάλλει το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης. Το υποβρύχιο αποτελεί νεώτερη προσθήκη στον χώρο των επιχειρήσεων και η δράση του προηγείται αυτή του αεροσκάφους. Το Βασίλειον της Ελλάδας παρήγγειλε το πρώτο του υποβρύχιο τον Δεκέμβριο του 1885, το οποίο ήταν τύπου Nordenfelt I 60 τόνων σε κατάδυση, με οπλισμό ένα πυροβόλο Nordenfelt QF της 1’’ ίντσας και μια τορπίλη Whitehead των 14’’ ιντσών. Ωστόσο παρότι το υποβρύχιο ουδέποτε εντάχθηκε στη δύναμη του Στόλου, καθώς αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα, γεγονός που οδήγησε το 1901 στην απόφαση διάλυσής του, το τότε Βασιλικό Ναυτικό απέδειξε πόσο σημαντικό ήταν να διαθέτει υποβρύχιο στόλο. Η ελληνική πρωτοπορία και η πεποίθηση στην επιχειρησιακή αξία του νέου πολλά υποσχόμενου όπλου, οδήγησε στην πρώτη καταγραφή των αναγκών, τις πρώτες σκέψεις σχεδίασης τακτικών επίθεσης, με συνέπεια τα επόμενα χρόνια να είναι σε θέση να προχωρήσει σε καλύτερες επιλογές. Πράγματι τον Σεπτέμβριο του 1910 αγοράσθηκαν δύο υποβρύχια τύπου Laubeuf από τα γαλλικά Ναυπηγεία Schneider της Τουλώνος, τα οποία ονομάστηκαν «Δελφίν» (παρελήφθη το 1912) και «Ξιφίας» (παρελήφθη το 1913).

Το υποβρύχιο «Δελφίν» εφάρμοσε την πρώτη επιχειρησιακή τακτική διείσδυσης και επίθεσης εντός εχθρικής περιοχής, όταν μετά από διαταγή του αρχηγού Στόλου υποναύαρχου Παύλου Κουντουριώτη εξετάσθηκε η δυνατότητα πλεύσης προς τα Στενά του Ελλησπόντου με αποστολή την προσβολή του Οθωμανικού Στόλου στο αγκυροβόλιο του στο Ναγαρά. Τελικά η αποστολή δεν υλοποιήθηκε, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, ωστόσο στις 09.15 το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου 1912 πέρασε στην ιστορία ως το πρώτο υποβρύχιο στον κόσμο που έβαλλε τορπίλη μάχης – μάλιστα από απόσταση 500 μέτρων – κατά κινούμενου πολεμικού πλοίου και συγκεκριμένα του καταδρομικού «Mecidiye» (Μετζηδιέ). Παρότι η βολή δεν ήταν επιτυχής και το «Δελφίν» προσάραξε στη συνέχεια σε αβαθή στην Τένεδο, η ενέργεια του υποβρυχίου του Βασιλικού Ναυτικού καταγράφηκε ως η πρώτη πολεμική επιχείρηση του είδους σε παγκόσμια κλίμακα.

Αναφερθήκαμε στα δύο αυτά ιστορικά παραδείγματα για να τονίσουμε ότι οι Έλληνες αξιωματικοί που σχεδιάζουν τις τακτικές των Type 209 και Type 214, βαδίζουν στα ίχνη μιας μεγάλης παράδοσης που ξεκινά από τα τέλη του 19ου αιώνα και περιλαμβάνει αρκετές πρωτιές. 

Διαμορφώνοντας τακτικές υποβρυχίων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο


Το υποβρύχιο Type 209/110 «Πρωτεύς» (S113).
Το υποβρύχιο σαν όπλο έχει ένα βασικό πλεονέκτημα: την αφάνεια και τον αιφνιδιασμό που αυτή συνεπάγεται. Τα υποβρύχια σε κατάδυση μπορούν να εντοπίσουν, να παρακολουθήσουν και να προσβάλλουν τους στόχους τους από μεγάλες αποστάσεις. Πρωταρχικός λοιπόν παράγοντας της τακτικής των υποβρυχίων είναι η απαίτηση να παραμείνουν ανεντόπιστα σε όλη τη διάρκεια της επιχειρησιακής τους δραστηριότητας. 

Στον ιδιόμορφο γεωγραφικό χώρο του Αιγαίου κατά την δράση του υποβρυχίου λαμβάνεται υπ’ όψιν πλήθος σημαντικών στοιχείων, όπως ενδεικτικά ο καιρός, τα ρεύματα, η αλατότητα και οι βαθυθερμογραφικές συνθήκες. Επίσης ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η στάθμη του θορύβου τόσο του περιβάλλοντος που δρα το υποβρύχιο όσο και ο αυτοθόρυβος του, ο οποίος πρέπει να περιορίζεται στο ελάχιστο. Εκτός αυτών πρέπει και οφείλουμε ως στρατιωτικοί συντάκτες να προπαγανδίσουμε μια αλήθεια η οποία δεν έχει αποκτήσει την πρέπουσα δημοσιότητα. Όταν διαθέτεις περιορισμένους ανθρώπινους πόρους και χρήματα για την συγκρότηση μιας ισχυρής και αποτρεπτικής ναυτικής δύναμης, το υποβρύχιο αποτελεί εν πράγμασι μια βέλτιστη επιχειρησιακή λύση με οικονομικά πλεονεκτήματα, συγκρινόμενο με μεγάλες μονάδες επιφάνειας. Δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να επανδρώσει και να εξοπλίσει με ελάχιστο ειδικευμένο προσωπικό στόλο υποβρυχίων, δαπανώντας πολύ λιγότερα χρήματα από ότι για παράδειγμα απαιτούν οι μονάδες επιφανείας επιπέδου φρεγάτας. Η πλάστιγγα βαραίνει ακόμη περισσότερο υπέρ του υποβρυχίου όταν προσμετρηθούν τα όπλα και η καταστροφικότητα που μπορούν να προκαλέσουν στον αντίπαλο. Για παράδειγμα για να βυθιστεί μια φρεγάτα απαιτούνται πολλά κατευθυνόμενα βλήματα, αλλά αρκεί η επιτυχής βολή μιας τορπίλης για να επέλθει το μοιραίο τέλος. Σήμερα τα σύγχρονα υποβρύχια που έχει προμηθευτεί η χώρα μας επιτρέπουν την βολή των ενθηκευμένων κατευθυνομένων βλημάτων Subharpoon UGM-84A block 1C.

Η ένταση και η γεωπολιτική αντιπαλότητα με την Τουρκία, η οποία αναδεικνύεται σταδιακά σε περιφερειακή ναυτική δύναμη, έχουν οδηγήσει το ΠΝ να αναθέσει στο Όπλο των Υποβρυχίων την πιο σημαντική επιχειρησιακή αποστολή. Τα υποβρύχια είναι εκείνα που θα πρέπει να φθάσουν πρώτα και αθόρυβα στην περιοχή που απειλούνται τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα της χώρας (γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά), ενώ λόγω της γεωγραφίας του ελλαδικού χώρου, ο εχθρός θα επιχειρήσει να αποκλείσει και να εκτελέσει αποβατικές ενέργειες κατά ενός ή περισσοτέρων νήσων στο Αιγαίο. Κατά συνέπεια τα υποβρύχια συγκροτούν το μακρύ χέρι της εθνικής στρατιωτικής στρατηγικής, που αν ενεργοποιηθεί κατάλληλα θα αποτρέψει και θα απαγορεύσει στον εξ ανατολών εχθρό να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς του. Ας μην λησμονούμε ότι εάν το 1974 κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής τα υποβρύχια Type 209/1100 είχαν διαταχθεί να λάβουν εγκαίρως θέσεις μάχης, τότε το αποτέλεσμα της «ειρηνευτικής επιχείρησης» κατά της Κύπρου, σήμερα θα εντοπιζόταν να αναπαύεται στον βυθό στα ανοικτά της Κυρήνειας…

Όταν αναφερόμαστε σε τακτικές υποβρυχίων πρέπει να γνωρίζουμε προηγουμένως ορισμένα σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την αποστολή και τον ρόλο τους. Το υποβρύχιο είναι για την Ελλάδα και τις Ένοπλες Δυνάμεις, η πιο ισχυρή και καταλληλότερη ναυτική μονάδα για εκτέλεση αποστολών αποτροπής και άρνησης θαλάσσιου ελέγχου σε βάρος του εχθρού. Μια ομάδα υποβρυχίων ίσως και ένα μόνον μπορεί να αποπλεύσει και να πλεύσει υποθαλάσσια, ανεντόπιστο και πρακτικώς αόρατο στην θερμή ζώνη και με την «παρουσία» του και μόνο να αποτελέσει ηχηρό μήνυμα προς τον αντίπαλο, ή δια των τορπιλών του να… υπογράψει το μήνυμα. Ως παράδειγμα να θυμίσουμε την αποστολή του βρετανικού υποβρυχίου HMS «Conqueror» (S48) στα Φώκλαντ και την βύθιση του καταδρομικού ARA «General Belgrano» τον Μάιο του 1982. Το ανωτέρω παράδειγμα υπογραμμίζει το γεγονός πως αρκεί ένα και μόνο υποβρύχιο για να προκληθεί περισσότερη ζημιά σε στρατιωτικό όπως και σε πολιτικό επίπεδο από οποιαδήποτε άλλη ναυτική μονάδα επιφανείας. Όταν κηρύχθηκε ο Β΄ΠΠ στις 3 Σεπτεμβρίου, μερικές μόνον ώρες μετά το γερμανικό υποβρύχιο U-30 τορπίλισε και βύθισε το βρετανικό επιβατηγό SS «Athenia» σηματοδοτώντας την έναρξη μιας τεράστιας καθοριστικής για την έκβαση του πολέμου αεροναυτικής σύρραξης, που πέρασε στην ιστορία ως η «Μάχη του Ατλαντικού».

Υποβρύχιο σημαίνει πρακτικά δύο στοιχεία:
α) αφάνεια και
β) αιφνιδιασμός.
Όταν μελετούμε τις δυνατότητες εκτέλεσης επιχειρήσεων από υποβρύχια και να σχεδιάσουμε τακτικές, τότε αυτομάτως ξεπροβάλλει από τους ναυτικούς χάρτες το «ιδανικό» επιχειρησιακό περιβάλλον του «κλειστού Αιγαίου». Στα φιλόξενα βάθη του αρχιπελάγους το υποβρύχιο αναζητά και βρίσκει ιδανικές συνθήκες επιχειρησιακής δράσης, καθώς η ιδιαίτερη φύση του το καλεί να ενεργήσει εκμεταλλευόμενο την αφάνεια και τον συνεπαγόμενο αιφνιδιασμό που απορρέει από αυτή. Επίσης πρέπει να υπογραμμιστεί ότι εντός του Αιγαίου οι γνωστές ανθυποβρυχιακές δυνατότητες και τακτικές αποδεικνύονται εν πράγμασι ανεπαρκείς και βοηθούν τον κυβερνήτη του υποβρυχίου να αποκτήσει μεγαλύτερη επιχειρησιακή αυτοπεποίθηση. Σε αυτό το ειδικό περιβάλλον εμείς όπως και οι αντίπαλοί μας οι Τούρκοι καλούμαστε να αξιοποιήσουμε το υποβρύχιο όπλο, γνωρίζοντας ότι όταν εμφανείς και προφανείς πολιτικο-στρατιωτικοί λόγοι απαγορεύουν την πλεύση και εμφάνιση πλοίων επιφανείας, το υποβρύχιο συνιστά το μοναδικό μέσον – σε επίπεδο ναυτικών μονάδων – που μπορεί να αναπτυχθεί και αν χρειαστεί να εκτελέσει συγκαλυμμένες επιχειρήσεις. 

Ναύσταθμος Σαλαμίνος
ΦΩΤΟ: Αο Μηχ Ανθχος (Μ) Δ. Τουμπαριδης ΠΝ
Το ΠΝ για να εφαρμόσει τις τακτικές που απαιτούνται για την προάσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο βασίζεται σε τρεις τύπους γερμανικής κατασκευής υποβρυχίων: α) Στα τρία Type 209/1100 [«Νηρεύς»(S111), «Τρίτων»(S112), «Πρωτεύς» (S113)], που παραγγέλθηκαν το 1967 και τα οποία μπορούν να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα 21,5 κόμβους σε κατάδυση με τη βοήθεια συσσωρευτών και μπορούν να καταδυθούν σε βάθος 250 μέτρων περίπου (σ.σ. το ακριβές βάθος για όλες τις κλάσεις είναι απόρρητο). Φέρουν οκτώ τορπιλοσωλήνες των 21’’ ιντσών, ενώ εντός του σκάφους αποθηκεύονται 14 τορπίλες SST-4, Mk 37-2, Mk 37-3 και Mk 14/23, β) στα τέσσερα Type 209/1200 [«Ποσειδών»(S116), «Αμφιτρίτη»(S117), «Ωκεανός»(S118), «Πόντος»(S119)], τα οποία παραγγέλθηκαν το 1976 των οποίων οι επιχειρησιακές δυνατότητες είναι πολύ καλύτερες των Type 209/110. Τα υποβρύχια φέρουν τον ίδιο φόρτο τορπιλών με την ίδια διαμόρφωση με την διαφορά ότι παρελήφθησαν με τις εξελιγμένες τορπίλες SUT. Οι συγκεκριμένες τορπίλες δίνουν τη δυνατότητα στο υποβρύχιο να προσβάλλει στόχους πέραν του περισκοπικού ορίζοντα (της τάξης των έξι ναυτικών μιλίων με καλή ορατότητα). Οι SUT μπορούν να κατευθυνθούν από το σκάφος σε απόσταση που φτάνει μέχρι και τα 20 ναυτικά μίλια, με την βοήθεια συρμάτινου αγωγού επικοινωνίας, ενώ διαθέτουν δικά τους προγράμματα αυτοκατεύθυνσης για έρευνα στόχων και επίθεση εναντίον τους, γ) εκ των ανωτέρω Τype 209/1200 το υποβρύχιο «Ωκεανός»(S118) έχει εκσυγχρονιστεί και αναβαθμιστεί και χαρακτηρίζεται ως Type 209/1200 AIP, καθώς το εκτόπισμά του αυξήθηκε στους 1.480 τόνους λόγω της προσθήκης του συστήματος αναερόβιας πρόωσης AIP Siemens 2 FC Modules. Το υποβρύχιο διαθέτει επίσης το σύστημα μάχης STN Atlas Electronics ISUS 90-46 και το σύστημα ενεργών αντιμέτρων Circe. Η παραλαβή του δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα, δ) ένα Type 214 [«Παπανικολής»(S120)] η κορωνίδα του υποβρυχίου στόλου στην Ελλάδα και στην Μεσόγειο σε επίπεδο συμβατικών υποβρυχίων, με εκτόπισμα 1.780 τόνων, σύστημα AIP Siemens 2 FC Modules, αναπτύσσει ταχύτητα υποθαλασσίως 21 κόμβων και φέρει 16 τορπίλες/βλήματα SUT, SST-4 και UGM-84A block 1C (Subharpoon). Υπό παραλαβή τελούν άλλα τρία υποβρύχια της κλάσης.

συνέχεια στο Β ΜΕΡΟΣ

πηγή Περί Αλός