Το να λέμε στην Ελλάδα της κρίσης ότι το επάγγελμα του ναυτικού - που είναι και κερδοφόρο - δεν είναι πλέον ελκυστικό ίσως σε πολλούς από εμάς να μην ακούγετε και τόσο λογικό. Η αλήθεια είναι ότι - κυρίως - για όσους δεν έχουν ταξιδέψει και δεν γνωρίζουν από πρώτο χέρι, όντως δεν είναι και τόσο λογικό.
Αυτή η συζήτηση θα είχε περισσότερο νόημα μερικά χρόνια πριν, προ κρίσης, όπου και νομίζω πολλοί θα συμφωνούσαν. Βέβαια είμαι σίγουρος ότι αυτά που θα αναφέρω πάρα κάτω τα ξέρετε και εσείς, τα βιώνετε καθημερινά στα καράβια και πολλοί από εσάς παρακαλάτε κιόλας κάτι να αλλάξει.
Ας δούμε όμως μερικούς λόγους:
1) Χρόνια πνευματική και ψυχική κούραση αλλά και υπερκόπωση.
2) Υπερβολική πίεση από τις συνεχείς επιθεωρήσεις ( Vetting, Port State controls, ISM code κ.τ.λ.).
3) Αύξηση των επιθέσεων από πειρατές, οι οποίες πολλές φορές έχουν τραγική κατάληξη.
4) Έλλειψη πραγματικής υποστήριξης από τους ανθρώπους στις ναυτιλιακές εταιρείες και τους πλοιοκτήτες.
5) Οι μειώσεις των μισθών (είτε από την εφορία είτε από την εταιρεία) είναι δυσανάλογες με την επικινδυνότητα και προσφορά της εργασίας των ναυτικών.
6) Ο ναυτικός ζει στην μοναξιά αλλά πολλές φορές και στην εξαθλίωση (συνθήκες εργασίας, ξεκούρασης, ποιότητα ζωής, άθλιες και τελευταίας ποιότητας τροφοδοσίες). Είναι oi κυριότεροι λόγοι που εξηγούν γιατί τα ποσοστά αυτοκτονίας έχουν αυξηθεί 4 φορές, σε σχέση με τα επαγγέλματα της στεριάς!
7) Η απαίσια συμπεριφορά της ναυτιλιακής βιομηχανίας απέναντι σε εμάς τους ναυτικούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πώς φέρθηκε η ναυτιλιακή βιομηχανία σε περιστατικά όπως το Hebei στην Κορέα, το Pratibha Cauvery στην Ινδία και φυσικά το Prestige στις ακτές της Ισπανίας. Σε κάθε μία από αυτές της περιπτώσεις ο πλοίαρχος και το πλήρωμα βρέθηκαν σε καταστάσεις πέρα από τον έλεγχο τους. Υπήρξαν περιπτώσεις που το πλήρωμα πάλεψε γενναία για να αποτρέψει τα χειρότερα.
Αυτοί είναι μερικοί από τους κυριότερους λόγους οι οποίοι κάνουν το επάγγελμα του ναυτικού δύσκολο και λιγότερο ελκυστικό. Δεν είναι τυχαίο που βάση στατιστικών έχουν υπολογίσει ότι θα υπάρχει έλλειψη στο μέλλον.
Οι ναυλωτές, οι ναυλομεσίτες, οι πλοιοκτήτες αλλά και όλοι όσοι κινούν τα νήματα δεν νοιάζονται για τους ναυτικούς. Όλοι οι κανονισμοί είναι για τα μάτια του κόσμου. Μπήκε ποτέ ένα Port state control στο πλοίο σας να ρωτήσει αν έχετε γυμναστήριο; έκανε έναν έλεγχο στην ποιότητα των τροφίμων; Μπαίνουν οι επιθεωρητές vetting και νοιάζονται για τις σωσίβιες λέμβους, οι οποίες σωσίβιες λέμβοι δεν λέω ότι δεν είναι σημαντικές αλλά το πιθανότερο είναι να μην τις χρειαστούμε ποτέ. Από την άλλη αφού ενδιαφέρονται για την ασφάλεια μας γιατί δεν επιβάλουν να έχουμε στα πλοία γιατρούς; τι είναι σημαντικότερο κατά την γνώμη σας σε ένα ποντοπόρο: οι βάρκες η οι γιατροί; για εμένα και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά αλλά περισσότερο οι γιατροί.
Αρχίσανε και βάζουνε internet στα καράβια όχι γιατί νοιάζονται για εμάς αλλά γιατί το επέβαλε ο ILO. Πέρα όμως από αυτό έχετε σκεφτεί πόσα γλιτώνουν από τα e-mail μεταξύ εταιρείας-γραφείου; Ξέρετε πόσα λεφτά πρέπει να διαθέσει ο ναυτικός για το internet; Για να πει ότι μένει ικανοποιημένος και διαβάζει τα νέα του θα πρέπει να πληρώνει τουλάχιστον 20-30 ευρώ την ημέρα. Μήπως δεν μπορούν να κάνουν κάτι;
Το άλλο πάλι με τα resting hours που το βάζεις…; δεν πρέπει να δουλεύουμε ''λέει'' πολύ… αν δουλέψουμε παραπάνω από όσο προβλέπετε οι κύριοι επιθεωρητές vetting θα ''κόψουν'' το πλοίο. Από την άλλη όμως δεν μας λένε να σταματήσουμε όταν πάμε σε 2-3 λιμάνια σε διάστημα 3-4 ημερών και συμπληρώνουμε όχι μία και δύο φορές παρά πάνω τις ώρες μας, αλλά τρεις και τέσσερις!!! Μήπως και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι στην πραγματικότητα γίνετε; και βέβαια ξέρουν και προσπαθούν να σε πιάσουν με τις ''μαιμουδιές" που κάνεις. Φυσικά και αυτό πάνω μας έχει πέσει… ασπρίζουν τα μαλλιά μας επάνω από τον υπολογιστή για να βρούμε μια λύση που ούτε ο Αϊνστάιν δεν θα έβρισκε…
Επειδή όμως διαλέξαμε αυτό το επάγγελμα και - εκτός από τα λεφτά - αρχίσαμε και το αγαπάμε κιόλας, εμείς θα μείνουμε εδώ να το παλέψουμε, ελπίζοντας κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο. Θα πρέπει να σκεφτούν όλοι αυτοί - συμπεριλαμβανομένων και αυτών στα γραφεία - ότι στα χέρια μας έχουμε περιουσίες που αξίζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και το κυριότερο από όλα κουβαλάμε ανθρώπινες ζωές, τις οποίες θα πρέπει και να στείλουμε σπίτι τους σώους και αβλαβείς.
Δεν με έπιασε απότομα απογοήτευση και τα λέω αυτά. Απλά καθημερινά τα βιώνω και τα συζητάω με συναδέλφους. Μ' αρέσει να τα λέω όλα, και τα καλά και τα άσχημα… Τις επόμενες μέρες θα γράψω πιο θετικά πράγματα.
ΥΓ1. Τελικά ρε παιδιά υπάρχει δουλειά για έναν ανθυποπλοίαρχο η γ' μηχανικό; πάντως οι φιλιπινέζοι αρχίζουν και λιγοστεύουν (όσο και αν ακούγετε περίεργο) και το λέω γατί στην εταιρεία που είμαι, η οποία είναι από της μεγαλύτερες σε στόλο στην Ελλάδα δεν έβρισκε και τελικά αρχίζει και αυξάνει τους Έλληνες. λέτε να έγινε κανά θαύμα;
ΥΓ2. Επειδή παρακολουθώ και διαβάζω όλα τα σχόλια σας, θα ήθελα να πω στους συνάδελφους ναυτικούς που ανήκουν στα κατώτερα πληρώματα και οι οποίοι (δικαίως) παραπονιούνται για το γεγονός ότι δεν γράφω για αυτούς ότι, δεν είναι ηθελημένο αυτό αλλά είμαι ένας άνθρωπος που μια ζωή είναι σε ποντοπόρα, οπότε θεωρώ ότι δεν είμαι ο κατάλληλος να γράψω για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Φυσικά και γνωρίζω κάποια πράγματα γιατί νησιώτης είμαι και μιλάω με αρκετούς από τα ποστάλια στην Ελλάδα, αλλά γνωρίζω ελάχιστα σε σχέση με τα ποντοπόρα . Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω κάποια στιγμή να γράψω κάτι και για εσάς. Αν όμως κάποιος από εσάς έχει να πει ή να προτείνει κάτι εμείς εδώ είμαστε να το δημοσιεύσουμε.
Πηγη: e-Nautilia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου